Κύτταρο, 30/3/08

Περίμενα πως το club θα είναι ασφυκτικά γεμάτο· τόσο γεμάτο, που ψιλοξενέρωνα με την ιδέα να πάω στη συναυλία. Ήμουν σε mood για λίγο πιο χαλαρή φάση. Ίσως έφταιγε και το γεγονός ότι δεν είχα παρέα για να πω καμιά μαλακία, να περάσει η ώρα. Τελικά όμως, ο χώρος δεν ήταν ενοχλητικά γεμάτος. Υπήρχε ένα αρκετά άνετο σημείο στον εξώστη, το οποίο και καβάτζωσα. Το θετικό του ήταν ότι βρισκόταν κοντά στο μπαρ και κοντά στην κονσόλα. Το αρνητικό του ήταν ότι ήταν πέρασμα, οπότε κάθε λίγο και λιγάκι, περνούσε κάποιος ή κάποια από μπροστά μου, κόβοντάς μου έτσι στιγμιαία τη θέα του συγκροτήματος. Οι Misuse, που εμφανίστηκαν πρώτοι, έπαιξαν πολύ ωραία. Το προηγούμενο βράδυ της συναυλίας έτυχε να δω ένα παλιό μου φίλο ο οποίος μου έδωσε πληροφορίες σχετικά με το συγκεκριμένο group. Ήμουν ήδη θετικά προκατειλλημένος, άρα δεν ήθελα και πολύ για να γουστάρω. Αργότερα, βγήκαν στη σκηνή τα 7 μέλη των Zion, με πολλά έγχορδα, αλλά και εξαιρετικές φωνές που έκαναν τη μεγάλη διαφορά. Ένιωθες ότι ο τραγουδιστής δε χρειάζεται μικρόφωνο! Καταπληκτικός.

Στο τέλος κάθε μακρόσυρτου τραγουδιού ακολουθούσε μακρόσυρτο, ενθουσιώδες χειροκρότημα από το κοινό. Κατά τη διάρκεια των τραγουδιών, άκουγες άτομα από τον κόσμο να «επιπλήττουν» φασαριόζους τύπους, ενώ δεν έλλειψαν και ορισμένα γαμοσταυρίδια σε κάποιους που επέμεναν ακατάπαυστα να το παίζουν παράσιτα. Κλιμάκωση της συναυλίας δεν υπήρξε ιδιαίτερη. Αντίθετα, το μοτίβο ήταν αρκετά όμοιο καθόλη τη διάρκεια των δύο ωρών που το group βρισκόταν μπροστά μας. Όταν ο τραγουδιστής μας αποχαιρέτισε για πρώτη φορά, ελάχιστος κόσμος κουνήθηκε από τη θέση του. Οι Zion δεν άργησαν να ξαναβρεθούν επί σκηνής. Μέσα σε μεγάλο ενθουσιασμό του κοινού, ξεκίνησαν ένα ακόμα τραγούδι κι έφυγαν μετά το τέλος του. Το δεύτερο encore δεν άργησε, επίσης. Από την αρχή όμως, τα πράγματα φαίνονταν ύποπτα. Αντί να πουν ένα ακόμα (σωστό) τραγούδι, ξεκινούν το ‘Hang to each other’! Σαν απαγγελία έμοιαζε! Αντί να μας φτιάξουν με ένα ακόμα από τα περίεργα τραγούδια τους, μας ξενέρωσαν με μια σύγχρονη εκδοχή του ελεεινού ‘Give peace a chance’. Γαμώ το χιππισμό μου, γαμώ! Αυτή ή άθλια φάρα έχει κατακλύσει τον κόσμο! Anyway, σταματάω το κράξιμο γιατί στο τέλος θα αποκομίσετε λάθος εικόνα για ένα live το οποίο ήταν μια χαρά.

Ενημερωτικά: το Μάιο καταφθάνουν εν Ελλάδι οι Shellac και η PJ. Θα το υπενθυμίσω αρκετές ακόμα φορές...

4-way diablo

Πάνε σχεδόν πέντε μήνες από την έκδοση του «4-way Diablo». Είναι σαφώς πιο ήρεμο από οποιοδήποτε άλλο album των Magnet. Οι ακροατές του συγκροτήματος έχουν συνηθίσει στα ουρλιαχτά, στα stonerάδικα riff, και στους στίχους περί ηδονής και space φιλοσοφίας. Εδώ τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Η ενέργεια (ειδικά) του Wyndorf και της υπόλοιπης παρέας του είναι εμφανώς πεσμένη, αλλά μάλλον ηθελημένα πεσμένη. Δίνεται η εντύπωση ότι μετά την περιπέτεια της υγείας του τραγουδιστή, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Και είναι λογικό να έχουν αλλάξει μετά από μια περίοδο αποτοξίνωσης. Δίνεται η εντύπωση ότι αντί ο Wyndorf να ψάχνει τη φάση, ψάχνει τον εαυτό του μέσα στη φάση... Έτσι, προκύπτει ένας δίσκος που απέχει από την αλητεία – αλλά και το ποζεριλίκι – που χαρακτηρίζει όλα τα υπόλοιπα album των Magnet, χωρίς όμως να την ξεχνάει, φέρνοντάς τη στην επιφάνεια όποτε χρειάζεται. Ο δίσκος αποτελεί μια εξαιρετική ροκιά, που κάποιες φορές σε κάνει να ξεχνάς ότι ακούς Monster Magnet.

What kind of monsters have we made?
Our minds have blackened out the sun
We must remember what is real
Oh, please, let's have our love again

Gagarin, 24/2/08

Kill the bass player! Kill both bass players!
Όταν η κουβέντα πηγαίνει στους Girls against Boys, το σχόλιο για τα δύο μπάσα είναι στάνταρ. Ίσως προσπαθούν να αντισταθμίσουν τους, επίσης Νεοϋορκέζους, Sonic Youth, που πολλές φορές παίζουν χωρίς καν μπάσο. Για ένα ακόμα βράδυ, για ένα ακόμα άκουσμα, οι GvsB απέδειξαν ότι πράγματι είναι ένα από τα πιο σέξυ group της αμερικανικής ροκ σκηνής. Αυτό που έγινε δεν ήταν συναυλία, ήταν πάρτυ. Ακόμα πονάει η σπονδυλική μου στήλη από το χορό. Είχαν έρθει ξανά στα μέσα της δεκαετίας του '90. Πάει πολύς καιρός, ε; Ωστόσο δεν έπαιξαν τραγούδια από την πρόσφατη δουλειά τους. Ούτε παρουσίασαν τραγούδια από μια ενδεχόμενη επικείμενη δουλειά. Συνέχισαν τα πράγματα από εκεί που τα είχαν αφήσει. Επέλεξαν τραγούδια από album εκείνης της εποχής (Venus lux., Cruise yourself και House). Ο κόσμος ήταν ενθουσιώδης, με πολλά ουρλιαχτά, stage diving και ζεστά χειροκροτήματα. Προφανώς, έβλεπες μεγάλες ηλικίες στο κοινό, μια και το συγκρότημα μετράει ήδη 20 χρόνια ζωής και παρουσίας. Έβλεπες όμως και πολλές μικρές ηλικίες (με τα "απαραίτητα" trendy τυπάκια), που γνώριζαν μάλιστα τα τραγούδια. Ο Scott McCloud φαίνεται σα να μην έχει μεγαλώσει καθόλου. Η φάτσα του και το στήσιμό του είναι ίδια με αυτά που βλέπαμε στα clipάκια και στις φωτογραφίες των album. Το λέει η καρδιά του και το απέδειξε.
Δεν έχω άλλα να πω. Έπρεπε να βρίσκεστε εκεί.

Κύτταρο, 18/2/08

Δευτέρα βράδυ, με την Αθήνα χιονισμένη. Το Κύτταρο δε θα το χαρακτήριζα γεμάτο. Υπήρχαν ακόμα και γωνιές όπου μπορούσες να χορέψεις (όσο μπορεί να συνοδευτεί η μουσική του Βελιώτη και του Αγγελάκα από χορό). Την προηγούμενη βραδιά, η συναυλία είχε ξαναγίνει, με ακόμα λιγότερο κόσμο, λόγω καιρικών συνθηκών. Από τις λίγες φορές που μαζεύτηκαν περισσότερα άτομα καθημερινή παρά αργία. Anyway, δεν έχει σημασία.

Η συναυλία ξεκίνησε κάπως αργοπορημένα. Οι μουσικοί ήταν ταυτόχρονα υποτονικοί και δυναμικοί, όπως άλλωστε ταιριάζει στο στυλ μουσικής που παίζουν. Ένα βιολί, δύο βιολοντσέλα, ένα laptop και μια φωνή αποτέλεσαν τη σύνθεση του group. Το σκηνικό ήταν minimal, με πέντε λάμπες να φωτίζουν τους πέντε μουσικούς. Σημαντικό ρόλο στο κλίμα έπαιζε η προβολή video, ακριβώς πίσω από τα μέλη του συγκροτήματος. Όλα αυτά τα παρακολουθούσα από τον «εξώστη» του club, καθισμένος χωρίς παρέα, σε ένα από τα τραπεζάκια που διατίθενται. Στο διπλανό τραπέζι, μόνη της κι αυτή, καθόταν η Ελένη, μια κοπέλα που γνώρισα και που μου έδωσε κάποιες πληροφορίες σχετικά με την εμφάνιση της προηγούμενης μέρας. Φανατική του είδους, ταξίδεψε από την Κατερίνη για να παρακολουθήσει και τις δύο εμφανίσεις. Εγώ, με τη σειρά μου, έφευγα για Πάτρα αμέσως μετά το live. Είναι περίεργο που κυνηγάμε εμείς τους καλλιτέχνες, ενώ κανονικά θα έπρεπε να μας κυνηγούν αυτοί. Αυτό βέβαια είναι μια άλλη κουβέντα, αρκετά πονεμένη και πολυδιάστατη…

Διάλειμμα ευτυχώς δεν έγινε. Για σχεδόν δύο ώρες ο Αγγελάκας και η παρέα του έβγαζαν την ψυχή τους επί σκηνής. Όπως πολλές φορές συμβαίνει σε συναυλίες, η κορύφωση έγινε προς το τέλος. Ακούστηκαν, μεταξύ των άλλων, τραγούδια του Χατζηδάκι, του Βαμβακάρη και του Ζαμπέτα, ιδιαιτέρως πειραγμένα (yeah!). Ευχάριστη έκπληξη ήταν το «Χωρίς εμένα» από τις Τρύπες, που το κοινό χειροκρότησε ένθερμα. Όπως λέγαμε και με την Ελένη, σε κάθε συναυλία που συμμετέχει ο Αγελάκας υπάρχει ενθουσιασμός στο άκουσμα τραγουδιών από τις Τρύπες. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι στο set ταίριαζε και το «Επισκέπτες» από τους... Επισκέπτες. Η επιθυμία μου δεν πραγματοποιήθηκε, αλλά δεν πειράζει! Κουβέντα μεταξύ κοινού και Αγγελάκα υπήρχε, αλλά όχι πολύ. Μου φάνηκε παράξενο αυτό, μια και το όλο στήσιμο της φάσης σήκωνε άνετα τέτοιου είδους χαβαλέ. Ωστόσο, κάποια στιγμή, ένας τύπος από το κοινό φώναξε (συγχωρήστε τη χυδαία γλώσσα· δεν είναι προσωπική μου κατάθεση. Εγώ απλά μεταφέρω γεγονότα που «ξεχώρισαν»):

- Αγάπη, ρε μουνιά!

(πολλά γέλια…). Του απαντάει ο Αγγελάκας:

- Είσαι για ψυχολόγο… όλοι μας είμαστε δηλαδή…

(ακόμα περισσότερα γέλια…)

Το κακό της υπόθεσης ήταν το κρύο. Παγώσαμε εκεί μέσα! Το μαγαζί δεν έχει θέρμανση, οπότε εναποθέσαμε τη μόνη μας ελπίδα για ζέστη στη μουσική και στο (ακριβό) ποτό. Προσωπικά, ψιλοκαταστράφηκα, γιατί ένας τύπος από μια διπλανή παρέα, ο Βαγγέλης (να ‘ναι καλά το παιδί), με πλησίασε και μου πρόσφερε μια διόλου ευκαταφρόνητη ποσότητα τσικουδιάς, μέσα σε ένα νεροπότηρο. Ήταν και ευκολόπιωτη, η άτιμη! Σημαντικό καύσιμο, ειδικά όταν ακούς τον Αγγελάκα να τραγουδάει ότι δε θέλει να ‘ναι κρυμμένος θησαυρός…

Δε μπορώ, παρά να τονίσω για μια ακόμα φορά τη στάση του κοινού στο τέλος του live (έχω τραύματα από την Πάτρα). Αμέσως μετά την ολοκλήρωση του «τελευταίου» τραγουδιού, ο Αγγελάκας μάς χαιρετάει απότομα και φεύγει μαζί με τους υπόλοιπους μουσικούς. Κανείς δεν κουνήθηκε απ’ τη θέση του. Υπήρχε διάχυτη στην ατμόσφαιρα του club η σιγουριά ότι το group θα ξαναβγεί στη σκηνή. Έτσι κι έγινε, μετά από δύο (το πολύ) λεπτά, χωρίς μάλιστα να απαιτηθεί ιδιαίτερη παρότρυνση (βλ. παρακάλια) από το κοινό. Το live έκλεισε ολοκληρωτικά μετά από τρία τραγούδια ακόμα. Μια χαρά!

Αν είμαστε καλά μέχρι τότε και αν δεν προτιμήσουμε τη σαρκοφαγία, τα λέμε στους Earthbound...

Baby G

[δεν είναι δική μου έμπνευση· πρόκειται για ελαφρώς αλλαγμένους στίχους τραγουδιού των Magnet]

Διάβασα ένα βιβλίο εκείνη την ημέρα

Μ’ έκανε να αναλογιστώ τη ζωή μου ως τώρα

Φαίνεται πολύ μακρινή

αλλά δε θα την έλεγα και νεκρή

Βλέπω κάνα δυο ονόματα

και τα φαντάσματα αρχίζουν να ‘ρχονται

Τα ‘χα κλειδώσει μακριά

αλλά φαίνεται πως έκοψαν την αναστολή τους

Λοιπόν, άκου τη μουσική

Κάποιοι άνθρωποι ζουν για να θυμούνται το πότε

Αλλά δεν είσαι χώρος αποθήκευσης·

έχεις ζήσει ένα σωρό ζωές μέχρι τότε

Τι να κάνω αν η ανάμνηση γίνει πολύ δυνατή;

Να πάω στην πηγή της ενέργειας

και να διαλέξω ποια πρίζα θα βγάλω

Κοίταξα στον καθρέφτη

και κάποιος εξεράγη

Άνοιξα την τηλεόραση

και κάποιος εξεράγη

Έμαθα να λέω ψέματα

και κάποιος εξεράγη

Έμαθα να ζω αληθινά

και κάποιος εξεράγη

[ΕΚΤΟΣ ΚΛΙΜΑΤΟΣ]

Παράξενη μαγεία. Η αίσθηση του κουρασμένου, του άβολου και του εκτός έδρας αντικαταστάθηκε γρήγορα από τη μέθη της συναναστροφής και της επερχόμενης οικειότητας. Ακόμα πιο μεθυστικά ήταν τα πλατάνια του βουνού και οι απόμακρες φωνές. Σ’ έναν τόπο όπου οι ήχοι και οι μυρωδιές σου φέρνουν στο νου πράγματα γνώριμα, πράγματα όμορφα και άσχημα που έχεις ζήσει παλιά. Εκεί που το ένα ταξίδι ξεκινάει τη στιγμή που το άλλο τελειώνει. Εκεί που η σκιά των δέντρων αποκτάει άλλη διάσταση. Εκεί που η σκιά αποκτάει διπλή έννοια. Εκεί που τα φαντάσματα δεν υπάρχουν, αλλά όλα βοηθούν στο να ξανάρθουν, όσο κι αν δεν έχουν θέση. Ή μήπως έχουν...;
Τελείωσε γρήγορα, όπως οτιδήποτε ωραίο.
Καταδίκη! Γαμημένη αντίστροφη αναλογία ανάμεσα στην ευτυχία και τη διάρκεια.

ΥΓ. Για μια ακόμα φορά, το post αφιερώνεται στο πολιτιστικό camping της Κρήτης (Αστρίτσι, ορεινό Ηράκλειο). Θέλω να πιστεύω πως η έλλειψη σημείων ζωής από τους διοργανωτές οφείλεται στο άκυρο της χρονικής περιόδου. Ας σταματήσω να γίνομαι πιεστικός…

Αν, 2/2/08

Στην αρχή τα πράγματα φαίνονταν ήρεμα. Στον αρκετό όμως χρόνο που πέρασε από τη στιγμή που άνοιξαν οι πόρτες μέχρι το ξεκίνημα της συναυλίας, το Αν γέμισε και μάλιστα ασφυκτικά. Ύστερα σκέφτηκα ότι κάτι τέτοιο ήταν αναμενόμενο, αν αναλογιστεί κανείς τη σχετικά περιορισμένη χωρητικότητα του club και την «αφοσοίωση» που δείχνει ο κόσμος στον τύπο μουσικής που παίζουν οι Explosions in the sky (και όχι μόνο αυτοί). Μου ήρθε στο νου ένα live των Godspeed, πριν 5-6 χρόνια, στο αείμνηστο Ρόδον. Κι εκεί κακός χαμός! Φαντάζομαι πως ίδια κατάσταση θα αντιμετωπίσουμε σε δυο μήνες και στο Κύτταρο.
Κατά τις 22:30, έσκασε ο Eluvium. Συγγνώμη, αλλά το μισάωρο που πέρασα ακούγοντάς τον ήταν ελαφρώς βασανιστικό. Απλωτή μουσική, χωρίς ιδιαίτερη πρωτοτυπία, χωρίς δυναμισμό, με διάρκειες τραγουδιών άσκοπα μεγάλες, με samplάκια παραπάνω από ό,τι χρειάζεται και με flat μοτίβο. Θα ταίριαζε ως soundtrack ταινίας με αργές σκηνές και ωραία φωτογραφία...
Μόλις τελείωσε αυτή η φάση, οι Explosions ευτυχώς δεν άργησαν να εμφανιστούν. Μετά από ένα χαιρετισμό, τα παιδιά έπιασαν δουλειά. Η πρώτη μελωδία που επέλεξαν να παίξουν δεν ήταν η ηρεμότερη δυνατή. Τόσο το καλύτερο! Τα παιδιά άρχισαν να κυματίζουν επί σκηνής, ενώ ο κόσμος αμέσως συντονίστηκε μαζί τους. Σου δινόταν η εντύπωση ότι κόσμος και συγκρότημα ήταν ένα στοιχείο, κινούμενο πέρα-δώθε. Καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας, υπήρχαν σκαμπανεβάσματα, με τον κιθαρίστα άλλοτε να παίζει ήρεμα και άλλοτε να παραμορφώνει τον ήχο του και να σου τρυπάει τα αυτιά. Ήταν οι έντονες στιγμές που έβλεπες άτομα από το κοινό να χτυπιούνται, σε βαθμό head-banging. Όσο για το μπασίστα και το drummer, σου δινόταν ώρες-ώρες η εντύπωση ότι είχαν κυρήξει πόλεμο στα όργανά τους. Ωραία φάση! Θυμήθηκα αμέσως ένα άρθρο που είχα διαβάσει παλιότερα σε κάποιο περιοδικό, σχετικά με το συγκεκριμένο συγκρότημα. Τότε δεν τους ήξερα, παρά μόνο ονομαστικά και τους έβλεπα με κάποια δυσπιστία. Μετά από λίγο καιρό διαπίστωσα το λάθος μου... Έλεγε, λοιπόν, το άρθρο ότι φημίζονται για τις φοβερά ενεργητικές ζωντανές εμφανίσεις τους. Είναι αλήθεια!
Από πλευράς ήχου, μπορώ να πω πως τα πράγματα ήταν κρυστάλλινα (για τα δεδομένα ενός live), με μόνο παράπονο τα ελαφρώς πνιγμένα drums. Όχι όμως τόσο πνιγμένα ώστε να ενοχλείσαι. Οι υπεύθυνοι της ηχοληψίας έκαναν καλή δουλειά και μπράβο τους. Επί μιάμιση ώρα συνεχόμενη, λοιπόν, τα παιδιά τα έσπαγαν επί σκηνής. Τα τραγούδια των Explosions, όπως γνωρίζουν οι fan, έχουν μερικά «επικά» σημεία. Αν και λίγο μεταλλάδικα είναι πραγματικά ωραία και αποτελούσαν τα σημεία όπου ο κόσμος ενθουσιαζόταν περισσότερο και γινόταν ένα με το group. Θερμά χειροκροτήματα ακολουθούσαν κάθε ολοκλήρωση τραγουδιού. Όταν το set τελείωσε, εντόπισα κάποια κινητικότητα στο κοινό, αντιλήφθηκα όμως ότι κανείς δεν αποχώρησε. Μου είχε λείψει αυτό... τόσα χρόνια στην Πάτρα, έχω συνηθίσει να βλέπω σημαντικό μέρος του κόσμου να φεύγει πριν καν τελειώσει μια συναυλία (δε συζητάω για μετά το τέλος και για την πιθανότητα ύπαρξης encore). Όλοι είμασταν εκεί και φωνάζαμε ενθουσιωδώς για να ξαναβγεί το συγκρότημα. Τελικά, βγήκε μόνο ο κιθαρίστας, ο οποίος ευχαρίστησε θερμά τον κόσμο και υποσχέθηκε ότι οι Explosions θα ξαναβρεθούν στην Ελλάδα. Μακάρι... Προς το παρόν, ο νους μας είναι στους Zion.

Excellent Italian greyhound

Is it really broadcasting, if there’s no one there to receive?
Αλήθεια, ποιος ο λόγος να απευθύνεσαι σε κάποιον, αν αυτός ο κάποιος «δεν είναι εκεί»; Απλοί στίχοι που λένε πολλά, από το τελευταίο album των SHELLAC. Είχαμε χρόνια να ακούσουμε νέα δουλειά από το τριμελές team του Albini. Αρκετά χρόνια μετά το αφοπλιστικής επιθετικότητας 1000 hurts, ήρθε πέρσι το Excellent Italian greyhound. Περσινά ξινά σταφύλια; Όχι, με τίποτα! Δεν υπάρχει αυτή η έννοια όταν αναφερόμαστε σε οποιαδήποτε δουλειά έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος με τις εκάστοτε παρέες του, ήδη από τη δεκαετία του ‘80. Το album πρωτο-κυκλοφόρησε πριν από μερικούς μήνες, αλλά μόλις πριν από λίγες μέρες κατάφερα να το αποκτήσω και να το ακούσω ολόκληρο· ως τώρα ήξερα ένα τραγούδι, ικανό όμως να με κατατοπίσει για την αξία του. Συνειδητοποίησα από το πρώτο κιόλας πλήρες άκουσμα πως τα αυτιά μου και το μυαλό μου είχαν μεγάλη ανάγκη να ξανακούσουν το γρύλισμα της φωνής του Steve, σε νέες περιπέτειες. Album απίστευτα απλό και καθόλου φλύαρο, στα γνωστά μοτίβα που έχουμε συνηθίσει εμείς οι fan. Εμπαθές, κομπλεξικό, αναιδές και γεμάτο κακία, στα γνωστά πάλι μοτίβα που έχουμε συνηθίσει.
Facts don’t matter; repeat the lie that makes it true. Ερμηνεύστε το όπως γουστάρετε, όπως άλλωστε και οποιαδήποτε άλλη κουβέντα εκστομίζεται από αυτό το αθυρόστομο κάθαρμα που στέκεται μπροστά στο μικρόφωνο. Το album είναι επιτηδευμένα άδετο (αν και δεν είμαι μουσικός για να ‘μαι σίγουρος γι’ αυτό), δίνοντας έτσι μια νότα αυτοσχεδιασμού. Επίσης, δεν είναι τόσο ξεκάθαρα δυναμικό (με τη συνήθη έννοια) όσο τα προηγούμενα. Σχεδόν τα μισά από τα τραγούδια πλατιάζουν με περίεργα σολάκια μπάσου, κιθάρας και drums, δημιουργώντας ευχάριστα κολλήματα στον ακροατή. Αρκετά λεπτά στίχων χωρίς μουσική και ακόμα περισσότερα με μουσική χωρίς στίχους. Μα αυτό κάνουν οι SHELLAC, γιατί έτσι μας αρέσει!
Come on! Let’s get the party started! Drunk and bruised and fucked and hollow hearted, λέει σε κάποιο σημείο ο Steve, με απαλή (!) φωνή, για να ξανατσιτώσει αργότερα και να πει, You’d better pray from an empty hole, the empty hole that was your soul. Do you believe your own lies, when the cost is your friends’ lives? κι έτσι να σε επαναφέρει στην «τάξη». Φροντίστε να ακούσετε το album θυμωμένοι ή πιωμένοι ή οδηγώντας το αυτοκίνητό σας σε δρόμους που να μπορεί να πατηθεί αρκετό γκάζι παραπάνω. Θα το εκτιμήσετε ακόμα περισσότερο· ειδικά το φινάλε, με το Steve να γρατζουνάει διακοπτόμενα την κιθάρα του και να φτύνει ακατανόητους στίχους, γαυγίζοντας μέσα σε ένα ακατάπαυστο βουητό από τα δαιμονισμένα drums και το παραμορφωμένο μπάσο των φίλων του. Αν σας αρέσει μουσικά και στιχουργικά ή αν σας θυμίζει καταστάσεις της ζωής σας (…), είναι σίγουρο πως θα γουστάρετε και τις υπόλοιπες τρεις μεγάλες σε διάρκεια δουλειές, που δεν προανέφερα σε αυτό το post:
- At action park
- The futurist
- Terraform
αλλά και τις μικρές σε διάρκεια δουλειές The rude gesture και Uranus.

Don’t be alarmed, we mean you no harm. Be prepared!!!

ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ

Κατ’ αρχάς, να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω κανένα όφελος (πέρα από την ψυχαγωγία μου) από το ανέβασμα της παράστασης, ούτε γνωρίζω τα παιδιά που την ανεβάζουν. Ευχαριστήθηκα όμως την παράσταση τόσο πολύ που θα ήθελα να γράψω μερικά σχόλια γι’ αυτήν, ως επί το πλείστον θετικά.
Δεν παραθέτω κανένα στοιχείο σχετικά με την υπόθεση του θεατρικού. Ας είναι ένα είδος έκπληξης για όσους αποφασίσουν να πάνε να τη δουν. Εκείνο που προσωπικά μου έκανε εντύπωση είναι το πόσα πολλά μπορείς να δώσεις σε ένα κοινό, διαθέτοντας λίγα αντικείμενα σε ένα άκρως μινιμαλιστικό σκηνικό. Μου έκανε επίσης εντύπωση ο συνδυασμός χαβαλέ και λυρικότητας. Για να πω βέβαια και την αμαρτία μου, αν η λυρικότητα ήταν λίγο πιο περιορισμένη, η παράσταση θα μου άρεσε περισσότερο. Σε καμία περίπτωση μη νομίσετε ότι πρόκειται για μια κωμωδία, με τη στενή έννοια του όρου. Περισσότερο θα τη χαρακτήριζα σαν μια παράσταση που σε προτρέπει να γελάσεις κατά τη διάρκειά της και να προβληματιστείς γύρω από διάφορα θέματα μετά το τέλος της. Όλα αυτά, μέσα από αρκετή δόση αυτοσχεδιασμού, αλλά και μέσα από αρκετή φυσικότητα των ηθοποιών. Σε πολλά σημεία της παράστασης μου δόθηκε η εικόνα ότι τα παιδιά επί σκηνής και επί καθημερινότητας μιλάνε με τον ίδιο τρόπο. Φυσικά, σίγουρος δε μπορώ να είμαι για τίποτα, αλλά έτσι βίωσα το ταξίδι αυτής της παράστασης.
Όλα καλά, λοιπόν, εκτός από ένα στοιχείο που έγειρε λίγο τη ζυγαριά προς τη μεριά του αρνητικού (χωρίς φυσικά να καταφέρει να αλλοιώσει τη γενική θετικότατη εικόνα). Υπάρχει εδώ και χρόνια στο χώρο του θεάτρου αυτή η τάση «διαδραστικότητας» ανάμεσα στους ηθοποιούς και στο κοινό. Δεν είναι άσχημη ιδέα, αλλά κάποιες φορές καταντάει λίγο εκβιαστική, εκ μέρους των ηθοποιών. Κατανοώ ότι για να ξεκινήσει μια αλληλεπίδραση τέτοιου είδους θα πρέπει οι ηθοποιοί να κάνουν το πρώτο βήμα. Οφείλουν όμως να έχουν επαρκώς ευαίσθητες κεραίες προκειμένου να καταλάβουν κατά πόσο το κοινό που έχουν απέναντί τους είναι «ζεστό» σε μια τέτοια κίνηση. Προσωπικά, έχω βρεθεί σε στιγμές που αυτό το παιχνίδι μου άρεσε, ενώ άλλες φορές έχω νιώσει κάπως άβολα. Κουβεντιάζοντας μάλιστα το θέμα με ένα φίλο χάρηκα που άκουσα την ίδια άποψη (υπάρχουν κι άλλοι κομπλεξικοί σε αυτόν τον κόσμο, δεν είμαι μόνος μου). Πάντως, για να μη δημιουργηθούν παρεξηγήσεις και δισταγμοί έχω να πω ότι οι στιγμές «διαδραστικότητας» ήταν ελάχιστες. Η παράσταση, δηλαδή, πλησιάζει πολύ περισσότερα σε αυτό που παραδοσιακά έχουμε στο νου μας ως θέατρο.
Δε θέλω να επεκτείνω την κριτική μου. Θεωρώ πως τα λίγα στοιχεία μπορούν να κεντρίσουν περισσότερο ενδιαφέρον και περιέργεια από τα πολλά.
Το άκουσμα της λέξης «Κατσαρίδα» πάντα κατέληγε σε εκείνη τη δεξαμενή του μυαλού μου που έχει ταμπέλα «ΑΡΝΗΤΙΚΑ». Αυτό, προφανώς, είναι απόρροια της εντομολογικής προσέγγισης που συνήθως κάνω στη λέξη. Τολμάω να πω ότι μετά την παρακολούθηση της υπέροχης παράστασης, το άκουσμα της συγκεκριμένης λέξης μου χαρίζει αρκετές θετικές αποχρώσεις. Όπως και να ‘χει, εγώ θα εξακολουθήσω να υιοθετώ τη μέθοδο της παντόφλας κάθε φορά που αντικρίζω εκπρόσωπο του σιχαμένου αυτού είδους στο ζωτικό μου χώρο.

ΥΓ. Είναι γνωστό ότι τα εντομοκτόνα είναι βλαβερά για την υγεία μας. Ο ψεκασμός των χώρων στους οποίους ζούμε με τα χημικά αυτά προϊόντα αποτελεί, μάλλον, ατόπημα. Επίσης, είναι γνωστό ότι αυτές οι καριόλες οι κατσαρίδες είναι γρήγορες και τρυπώνουν όπου μπορείς να φανταστείς, τη στιγμή που ανάβεις το φως στο δωμάτιο. Τα δύο παραπάνω στοιχεία δίνουν την εντύπωση ότι είμαστε άοπλοι απέναντι στα έντομα αυτά. Κι όμως, υπάρχει ένα ημίμετρο που κάνει αρκετά καλή δουλειά. Δεν καταφέρνει να απαλλάξει τα σπίτια μας από τις κατσαρίδες (τίποτα δε μπορεί, μην το ψάχνετε), δεν καταφέρνει να διακόψει τις επαφές μας με αυτές, αλλά κάνει εμάς πολύ πιο δυνατούς και αυτές πολύ πιο αδύνατες, όταν πραγματοποιηθεί ανεπιθύμητη συνάντηση σε κάποιο χώρο. Ακούει στο όνομα «Φωτιστικό οινόπνευμα». Μπορείτε φυσικά, να χρησιμοποιήσετε και καθαρό οινόπνευμα, αλλά κάτι τέτοιο θα αποτελούσε ύψιστη βλακεία, αν αναλογιστεί κανείς το κόστος του. Το φωτιστικό οινόπνευμα λοιπόν, είναι αβλαβές, δε λερώνει (εκτός αν πέσει σε πολύ ειδικές επιφάνειες), δεν παραμένει στα σημεία όπου πέφτει (κοινώς, εξατμίζεται) και αποτελεί κάτι που απεχθάνονται οι κατσαρίδες. Αν βρέξεις μια κατσαρίδα με οινόπνευμα, η τύπισσα φρικάρει τελείως! Ακόμα κι αν έχει τρυπώσει κάπου όπου η παντόφλα δε φτάνει, το οινόπνευμα μπορεί να φτάσει. Στην επαφή της με το υγρό αυτό η κατσαρίδα βγαίνει πανικόβλητη από το προσωρινό της καταφύγιο, τρικλίζοντας! Είναι η θεϊκή εκείνη στιγμή όπου οι συσχετισμοί δυνάμεων ανατρέπονται και πλέον ξέρεις ότι είσαι ο νικητής (με τη βοήθεια βέβαια και της παντόφλας). Η όλη διαδικασία δύναται να σε απαλλάξει από καταστάσεις του στυλ «δεν υπάρχει περίπτωση να κοιμηθώ σε αυτό το δωμάτιο επειδή μπήκε μια κατσαρίδα και δε μπορώ να τη βγάλω από ‘κει που χώθηκε!». Η λύση είναι δοκιμασμένη και είναι αυτονόητο πως η καλύτερη συσκευασία φωτιστικού οινοπνεύματος για την επίτευξη των επιθυμητών αποτελεσμάτων είναι η μαλακή πλαστική φιάλη που μπορεί να πιεστεί και να αλλάξει σχήμα, εκσφενδονίζοντας το μπλε-πράσινο υγρό προς το στόχο-μελλοντικό θύμα. Κουράγιο λοιπόν, στον πόλεμο που καλά κρατεί! Σε λίγους μήνες οι κουφάλες επιστρέφουν στη ζωή μας! Destroy, oh boy!

Gagarin, 19/01/08

Η κατάσταση αυτού του ανθρώπου είναι αξιοθαύμαστα δραματική. Κατ’ αρχάς, αν αθροίσεις τα χρόνια των υπόλοιπων μελών του group, δε φτάνουν τα δικά του χρόνια. Εξακολουθεί όμως, ο κωλόγερος, να βγαίνει επί σκηνής και να νιαουρίζει. Χρειάστηκαν 5 λεπτά τζαμαρίσματος από τα υπόλοιπα μέλη, μέχρι να αποφασίσει ο κύριος Mark να μας κάνει τη χάρη ν’ ανέβει στη σκηνή. Ντυμένος όπως «αρμόζει» στην προχωρημένη του ηλικία, αλλά ταυτόχρονα φορώντας μαύρα δερμάτινα γάντια (!), άρπαζε όποιο μικρόφωνο του κατέβαινε και (υποτίθεται πως) τραγουδούσε. Αλλά αυτό σημαίνει Fall και Mark Smith... Η αλήθεια είναι ότι το group βγήκε πολύ δυναμικά και για τα πρώτα 15 λεπτά έπαιζε μανιασμένα. Σ’ αυτό βέβαια συνέβαλε και η επιλογή των πρώτων τραγουδιών. Γενικά πάντως, όλη η συναυλία είχε τραγούδια που τραβιόντουσαν αρκετά παραπάνω από την κανονική τους διάρκεια και μάλιστα με ένα σχετικά μονότονο τρόπο, ικανό να σε τριπάρει πολύ ωραία, αν τον ακολουθούσες. Το ‘Sparta FC’, το τραγούδι που βάζω στοίχημα πως περίμενε ένα μεγάλο μέρος του κοινού, ειπώθηκε αρκετά νωρίς, με την Ελενίτσα φέτος να καταδέχεται να μας απειλήσει σχετικά με την αλλαγή της όταν της δώσουμε κάτι να σφάξει... Ακούστηκαν περισσότερο τραγούδια από τα 3 τελευταία album, εκτελεσμένα γαμάτα, αλλά ενώ η ποιότητα ήταν εξαιρετική, η ποσότητα ήταν ελάχιστη. Κάτι λιγότερο από μια ώρα άντεξε ο άθλιος στη σκηνή, μέχρι που αρκέστηκε σε ένα απλό και τετελεσμένο ‘Thank you, good night’. Όσο βρισκόταν μπροστά μας, άλλοτε τραγούδαγε και άλλοτε γυρόφερνε πάνω-κάτω-δεξιά-αριστερά στη σκηνή και στα παρασκήνια, σα χαμένος, πειράζοντας μάλιστα τα volume των μηχανημάτων, καθώς και τα ίδια τα όργανα που έπαιζαν οι άλλοι. Σου προκαλούσε την επιθυμία να του απευθύνεις ένα «Άντε γαμήσου, ρε σιχαμένε, τραγούδα για δυο ώρες ακόμα!», συνοδευόμενο από τις κατάλληλες χειρονομίες.
Κόσμος πολύς δεν παραβρέθηκε και πιστεύω πως, κατά κάποιο τρόπο, έχασαν οι φίλοι των Fall που δεν ήρθαν. Δεν πειράζει όμως· λογικά τον επόμενο χρόνο ο αχαΐρευτος θα μας ξανάρθει, ίσως με νέες δουλειές. Until then, μην ξεχνάτε επικείμενα συναυλιάκια, με κυριότερο αυτό των GvsB.
Kill the 3x bass expansion unit!