Excellent Italian greyhound

Is it really broadcasting, if there’s no one there to receive?
Αλήθεια, ποιος ο λόγος να απευθύνεσαι σε κάποιον, αν αυτός ο κάποιος «δεν είναι εκεί»; Απλοί στίχοι που λένε πολλά, από το τελευταίο album των SHELLAC. Είχαμε χρόνια να ακούσουμε νέα δουλειά από το τριμελές team του Albini. Αρκετά χρόνια μετά το αφοπλιστικής επιθετικότητας 1000 hurts, ήρθε πέρσι το Excellent Italian greyhound. Περσινά ξινά σταφύλια; Όχι, με τίποτα! Δεν υπάρχει αυτή η έννοια όταν αναφερόμαστε σε οποιαδήποτε δουλειά έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος με τις εκάστοτε παρέες του, ήδη από τη δεκαετία του ‘80. Το album πρωτο-κυκλοφόρησε πριν από μερικούς μήνες, αλλά μόλις πριν από λίγες μέρες κατάφερα να το αποκτήσω και να το ακούσω ολόκληρο· ως τώρα ήξερα ένα τραγούδι, ικανό όμως να με κατατοπίσει για την αξία του. Συνειδητοποίησα από το πρώτο κιόλας πλήρες άκουσμα πως τα αυτιά μου και το μυαλό μου είχαν μεγάλη ανάγκη να ξανακούσουν το γρύλισμα της φωνής του Steve, σε νέες περιπέτειες. Album απίστευτα απλό και καθόλου φλύαρο, στα γνωστά μοτίβα που έχουμε συνηθίσει εμείς οι fan. Εμπαθές, κομπλεξικό, αναιδές και γεμάτο κακία, στα γνωστά πάλι μοτίβα που έχουμε συνηθίσει.
Facts don’t matter; repeat the lie that makes it true. Ερμηνεύστε το όπως γουστάρετε, όπως άλλωστε και οποιαδήποτε άλλη κουβέντα εκστομίζεται από αυτό το αθυρόστομο κάθαρμα που στέκεται μπροστά στο μικρόφωνο. Το album είναι επιτηδευμένα άδετο (αν και δεν είμαι μουσικός για να ‘μαι σίγουρος γι’ αυτό), δίνοντας έτσι μια νότα αυτοσχεδιασμού. Επίσης, δεν είναι τόσο ξεκάθαρα δυναμικό (με τη συνήθη έννοια) όσο τα προηγούμενα. Σχεδόν τα μισά από τα τραγούδια πλατιάζουν με περίεργα σολάκια μπάσου, κιθάρας και drums, δημιουργώντας ευχάριστα κολλήματα στον ακροατή. Αρκετά λεπτά στίχων χωρίς μουσική και ακόμα περισσότερα με μουσική χωρίς στίχους. Μα αυτό κάνουν οι SHELLAC, γιατί έτσι μας αρέσει!
Come on! Let’s get the party started! Drunk and bruised and fucked and hollow hearted, λέει σε κάποιο σημείο ο Steve, με απαλή (!) φωνή, για να ξανατσιτώσει αργότερα και να πει, You’d better pray from an empty hole, the empty hole that was your soul. Do you believe your own lies, when the cost is your friends’ lives? κι έτσι να σε επαναφέρει στην «τάξη». Φροντίστε να ακούσετε το album θυμωμένοι ή πιωμένοι ή οδηγώντας το αυτοκίνητό σας σε δρόμους που να μπορεί να πατηθεί αρκετό γκάζι παραπάνω. Θα το εκτιμήσετε ακόμα περισσότερο· ειδικά το φινάλε, με το Steve να γρατζουνάει διακοπτόμενα την κιθάρα του και να φτύνει ακατανόητους στίχους, γαυγίζοντας μέσα σε ένα ακατάπαυστο βουητό από τα δαιμονισμένα drums και το παραμορφωμένο μπάσο των φίλων του. Αν σας αρέσει μουσικά και στιχουργικά ή αν σας θυμίζει καταστάσεις της ζωής σας (…), είναι σίγουρο πως θα γουστάρετε και τις υπόλοιπες τρεις μεγάλες σε διάρκεια δουλειές, που δεν προανέφερα σε αυτό το post:
- At action park
- The futurist
- Terraform
αλλά και τις μικρές σε διάρκεια δουλειές The rude gesture και Uranus.

Don’t be alarmed, we mean you no harm. Be prepared!!!

ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ

Κατ’ αρχάς, να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω κανένα όφελος (πέρα από την ψυχαγωγία μου) από το ανέβασμα της παράστασης, ούτε γνωρίζω τα παιδιά που την ανεβάζουν. Ευχαριστήθηκα όμως την παράσταση τόσο πολύ που θα ήθελα να γράψω μερικά σχόλια γι’ αυτήν, ως επί το πλείστον θετικά.
Δεν παραθέτω κανένα στοιχείο σχετικά με την υπόθεση του θεατρικού. Ας είναι ένα είδος έκπληξης για όσους αποφασίσουν να πάνε να τη δουν. Εκείνο που προσωπικά μου έκανε εντύπωση είναι το πόσα πολλά μπορείς να δώσεις σε ένα κοινό, διαθέτοντας λίγα αντικείμενα σε ένα άκρως μινιμαλιστικό σκηνικό. Μου έκανε επίσης εντύπωση ο συνδυασμός χαβαλέ και λυρικότητας. Για να πω βέβαια και την αμαρτία μου, αν η λυρικότητα ήταν λίγο πιο περιορισμένη, η παράσταση θα μου άρεσε περισσότερο. Σε καμία περίπτωση μη νομίσετε ότι πρόκειται για μια κωμωδία, με τη στενή έννοια του όρου. Περισσότερο θα τη χαρακτήριζα σαν μια παράσταση που σε προτρέπει να γελάσεις κατά τη διάρκειά της και να προβληματιστείς γύρω από διάφορα θέματα μετά το τέλος της. Όλα αυτά, μέσα από αρκετή δόση αυτοσχεδιασμού, αλλά και μέσα από αρκετή φυσικότητα των ηθοποιών. Σε πολλά σημεία της παράστασης μου δόθηκε η εικόνα ότι τα παιδιά επί σκηνής και επί καθημερινότητας μιλάνε με τον ίδιο τρόπο. Φυσικά, σίγουρος δε μπορώ να είμαι για τίποτα, αλλά έτσι βίωσα το ταξίδι αυτής της παράστασης.
Όλα καλά, λοιπόν, εκτός από ένα στοιχείο που έγειρε λίγο τη ζυγαριά προς τη μεριά του αρνητικού (χωρίς φυσικά να καταφέρει να αλλοιώσει τη γενική θετικότατη εικόνα). Υπάρχει εδώ και χρόνια στο χώρο του θεάτρου αυτή η τάση «διαδραστικότητας» ανάμεσα στους ηθοποιούς και στο κοινό. Δεν είναι άσχημη ιδέα, αλλά κάποιες φορές καταντάει λίγο εκβιαστική, εκ μέρους των ηθοποιών. Κατανοώ ότι για να ξεκινήσει μια αλληλεπίδραση τέτοιου είδους θα πρέπει οι ηθοποιοί να κάνουν το πρώτο βήμα. Οφείλουν όμως να έχουν επαρκώς ευαίσθητες κεραίες προκειμένου να καταλάβουν κατά πόσο το κοινό που έχουν απέναντί τους είναι «ζεστό» σε μια τέτοια κίνηση. Προσωπικά, έχω βρεθεί σε στιγμές που αυτό το παιχνίδι μου άρεσε, ενώ άλλες φορές έχω νιώσει κάπως άβολα. Κουβεντιάζοντας μάλιστα το θέμα με ένα φίλο χάρηκα που άκουσα την ίδια άποψη (υπάρχουν κι άλλοι κομπλεξικοί σε αυτόν τον κόσμο, δεν είμαι μόνος μου). Πάντως, για να μη δημιουργηθούν παρεξηγήσεις και δισταγμοί έχω να πω ότι οι στιγμές «διαδραστικότητας» ήταν ελάχιστες. Η παράσταση, δηλαδή, πλησιάζει πολύ περισσότερα σε αυτό που παραδοσιακά έχουμε στο νου μας ως θέατρο.
Δε θέλω να επεκτείνω την κριτική μου. Θεωρώ πως τα λίγα στοιχεία μπορούν να κεντρίσουν περισσότερο ενδιαφέρον και περιέργεια από τα πολλά.
Το άκουσμα της λέξης «Κατσαρίδα» πάντα κατέληγε σε εκείνη τη δεξαμενή του μυαλού μου που έχει ταμπέλα «ΑΡΝΗΤΙΚΑ». Αυτό, προφανώς, είναι απόρροια της εντομολογικής προσέγγισης που συνήθως κάνω στη λέξη. Τολμάω να πω ότι μετά την παρακολούθηση της υπέροχης παράστασης, το άκουσμα της συγκεκριμένης λέξης μου χαρίζει αρκετές θετικές αποχρώσεις. Όπως και να ‘χει, εγώ θα εξακολουθήσω να υιοθετώ τη μέθοδο της παντόφλας κάθε φορά που αντικρίζω εκπρόσωπο του σιχαμένου αυτού είδους στο ζωτικό μου χώρο.

ΥΓ. Είναι γνωστό ότι τα εντομοκτόνα είναι βλαβερά για την υγεία μας. Ο ψεκασμός των χώρων στους οποίους ζούμε με τα χημικά αυτά προϊόντα αποτελεί, μάλλον, ατόπημα. Επίσης, είναι γνωστό ότι αυτές οι καριόλες οι κατσαρίδες είναι γρήγορες και τρυπώνουν όπου μπορείς να φανταστείς, τη στιγμή που ανάβεις το φως στο δωμάτιο. Τα δύο παραπάνω στοιχεία δίνουν την εντύπωση ότι είμαστε άοπλοι απέναντι στα έντομα αυτά. Κι όμως, υπάρχει ένα ημίμετρο που κάνει αρκετά καλή δουλειά. Δεν καταφέρνει να απαλλάξει τα σπίτια μας από τις κατσαρίδες (τίποτα δε μπορεί, μην το ψάχνετε), δεν καταφέρνει να διακόψει τις επαφές μας με αυτές, αλλά κάνει εμάς πολύ πιο δυνατούς και αυτές πολύ πιο αδύνατες, όταν πραγματοποιηθεί ανεπιθύμητη συνάντηση σε κάποιο χώρο. Ακούει στο όνομα «Φωτιστικό οινόπνευμα». Μπορείτε φυσικά, να χρησιμοποιήσετε και καθαρό οινόπνευμα, αλλά κάτι τέτοιο θα αποτελούσε ύψιστη βλακεία, αν αναλογιστεί κανείς το κόστος του. Το φωτιστικό οινόπνευμα λοιπόν, είναι αβλαβές, δε λερώνει (εκτός αν πέσει σε πολύ ειδικές επιφάνειες), δεν παραμένει στα σημεία όπου πέφτει (κοινώς, εξατμίζεται) και αποτελεί κάτι που απεχθάνονται οι κατσαρίδες. Αν βρέξεις μια κατσαρίδα με οινόπνευμα, η τύπισσα φρικάρει τελείως! Ακόμα κι αν έχει τρυπώσει κάπου όπου η παντόφλα δε φτάνει, το οινόπνευμα μπορεί να φτάσει. Στην επαφή της με το υγρό αυτό η κατσαρίδα βγαίνει πανικόβλητη από το προσωρινό της καταφύγιο, τρικλίζοντας! Είναι η θεϊκή εκείνη στιγμή όπου οι συσχετισμοί δυνάμεων ανατρέπονται και πλέον ξέρεις ότι είσαι ο νικητής (με τη βοήθεια βέβαια και της παντόφλας). Η όλη διαδικασία δύναται να σε απαλλάξει από καταστάσεις του στυλ «δεν υπάρχει περίπτωση να κοιμηθώ σε αυτό το δωμάτιο επειδή μπήκε μια κατσαρίδα και δε μπορώ να τη βγάλω από ‘κει που χώθηκε!». Η λύση είναι δοκιμασμένη και είναι αυτονόητο πως η καλύτερη συσκευασία φωτιστικού οινοπνεύματος για την επίτευξη των επιθυμητών αποτελεσμάτων είναι η μαλακή πλαστική φιάλη που μπορεί να πιεστεί και να αλλάξει σχήμα, εκσφενδονίζοντας το μπλε-πράσινο υγρό προς το στόχο-μελλοντικό θύμα. Κουράγιο λοιπόν, στον πόλεμο που καλά κρατεί! Σε λίγους μήνες οι κουφάλες επιστρέφουν στη ζωή μας! Destroy, oh boy!

Gagarin, 19/01/08

Η κατάσταση αυτού του ανθρώπου είναι αξιοθαύμαστα δραματική. Κατ’ αρχάς, αν αθροίσεις τα χρόνια των υπόλοιπων μελών του group, δε φτάνουν τα δικά του χρόνια. Εξακολουθεί όμως, ο κωλόγερος, να βγαίνει επί σκηνής και να νιαουρίζει. Χρειάστηκαν 5 λεπτά τζαμαρίσματος από τα υπόλοιπα μέλη, μέχρι να αποφασίσει ο κύριος Mark να μας κάνει τη χάρη ν’ ανέβει στη σκηνή. Ντυμένος όπως «αρμόζει» στην προχωρημένη του ηλικία, αλλά ταυτόχρονα φορώντας μαύρα δερμάτινα γάντια (!), άρπαζε όποιο μικρόφωνο του κατέβαινε και (υποτίθεται πως) τραγουδούσε. Αλλά αυτό σημαίνει Fall και Mark Smith... Η αλήθεια είναι ότι το group βγήκε πολύ δυναμικά και για τα πρώτα 15 λεπτά έπαιζε μανιασμένα. Σ’ αυτό βέβαια συνέβαλε και η επιλογή των πρώτων τραγουδιών. Γενικά πάντως, όλη η συναυλία είχε τραγούδια που τραβιόντουσαν αρκετά παραπάνω από την κανονική τους διάρκεια και μάλιστα με ένα σχετικά μονότονο τρόπο, ικανό να σε τριπάρει πολύ ωραία, αν τον ακολουθούσες. Το ‘Sparta FC’, το τραγούδι που βάζω στοίχημα πως περίμενε ένα μεγάλο μέρος του κοινού, ειπώθηκε αρκετά νωρίς, με την Ελενίτσα φέτος να καταδέχεται να μας απειλήσει σχετικά με την αλλαγή της όταν της δώσουμε κάτι να σφάξει... Ακούστηκαν περισσότερο τραγούδια από τα 3 τελευταία album, εκτελεσμένα γαμάτα, αλλά ενώ η ποιότητα ήταν εξαιρετική, η ποσότητα ήταν ελάχιστη. Κάτι λιγότερο από μια ώρα άντεξε ο άθλιος στη σκηνή, μέχρι που αρκέστηκε σε ένα απλό και τετελεσμένο ‘Thank you, good night’. Όσο βρισκόταν μπροστά μας, άλλοτε τραγούδαγε και άλλοτε γυρόφερνε πάνω-κάτω-δεξιά-αριστερά στη σκηνή και στα παρασκήνια, σα χαμένος, πειράζοντας μάλιστα τα volume των μηχανημάτων, καθώς και τα ίδια τα όργανα που έπαιζαν οι άλλοι. Σου προκαλούσε την επιθυμία να του απευθύνεις ένα «Άντε γαμήσου, ρε σιχαμένε, τραγούδα για δυο ώρες ακόμα!», συνοδευόμενο από τις κατάλληλες χειρονομίες.
Κόσμος πολύς δεν παραβρέθηκε και πιστεύω πως, κατά κάποιο τρόπο, έχασαν οι φίλοι των Fall που δεν ήρθαν. Δεν πειράζει όμως· λογικά τον επόμενο χρόνο ο αχαΐρευτος θα μας ξανάρθει, ίσως με νέες δουλειές. Until then, μην ξεχνάτε επικείμενα συναυλιάκια, με κυριότερο αυτό των GvsB.
Kill the 3x bass expansion unit!