4-way diablo
Πάνε σχεδόν πέντε μήνες από την έκδοση του «4-way Diablo». Είναι σαφώς πιο ήρεμο από οποιοδήποτε άλλο album των Magnet. Οι ακροατές του συγκροτήματος έχουν συνηθίσει στα ουρλιαχτά, στα stonerάδικα riff, και στους στίχους περί ηδονής και space φιλοσοφίας. Εδώ τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Η ενέργεια (ειδικά) του Wyndorf και της υπόλοιπης παρέας του είναι εμφανώς πεσμένη, αλλά μάλλον ηθελημένα πεσμένη. Δίνεται η εντύπωση ότι μετά την περιπέτεια της υγείας του τραγουδιστή, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Και είναι λογικό να έχουν αλλάξει μετά από μια περίοδο αποτοξίνωσης. Δίνεται η εντύπωση ότι αντί ο Wyndorf να ψάχνει τη φάση, ψάχνει τον εαυτό του μέσα στη φάση... Έτσι, προκύπτει ένας δίσκος που απέχει από την αλητεία – αλλά και το ποζεριλίκι – που χαρακτηρίζει όλα τα υπόλοιπα album των Magnet, χωρίς όμως να την ξεχνάει, φέρνοντάς τη στην επιφάνεια όποτε χρειάζεται. Ο δίσκος αποτελεί μια εξαιρετική ροκιά, που κάποιες φορές σε κάνει να ξεχνάς ότι ακούς Monster Magnet.
1 σχόλιο:
Καλημέρα!
Μπα μπα, τι βλέπω εδώ; Έχεις δικό σου διαμερισματάκι, μακριά από την αβασάνιστη πολυκατοικία μας; Τι κρίμα που δεν το ήξερα τόσο καιρό.Μόλις σήμερα περιηγήθηκα στα links που υπάρχουν στο blog(καλά μιλάμε για καραάσχετη με τα ιντερνετικά...).
Βλέπω ότι είσαι πραγματικός μουσικόφιλος και ότι σου αρέσει να αναλύεις σε μεγαλύτερο βάθος αυτό που ακούς. Καλό αυτό.
Γράψε αν θες και για καμιά άλλη συναυλία που πήγες ή και για κάποιο cd που άκουσες και σου άρεσε πολύ. Κι αν ακούσεις για καμιά γαμάτη συναυλία που πρόκειται να γίνει, περιμένω να με καλέσεις
Πολλά φιλιά :-)
Σολάρις
Δημοσίευση σχολίου