Gagarin, 24/2/08

Kill the bass player! Kill both bass players!
Όταν η κουβέντα πηγαίνει στους Girls against Boys, το σχόλιο για τα δύο μπάσα είναι στάνταρ. Ίσως προσπαθούν να αντισταθμίσουν τους, επίσης Νεοϋορκέζους, Sonic Youth, που πολλές φορές παίζουν χωρίς καν μπάσο. Για ένα ακόμα βράδυ, για ένα ακόμα άκουσμα, οι GvsB απέδειξαν ότι πράγματι είναι ένα από τα πιο σέξυ group της αμερικανικής ροκ σκηνής. Αυτό που έγινε δεν ήταν συναυλία, ήταν πάρτυ. Ακόμα πονάει η σπονδυλική μου στήλη από το χορό. Είχαν έρθει ξανά στα μέσα της δεκαετίας του '90. Πάει πολύς καιρός, ε; Ωστόσο δεν έπαιξαν τραγούδια από την πρόσφατη δουλειά τους. Ούτε παρουσίασαν τραγούδια από μια ενδεχόμενη επικείμενη δουλειά. Συνέχισαν τα πράγματα από εκεί που τα είχαν αφήσει. Επέλεξαν τραγούδια από album εκείνης της εποχής (Venus lux., Cruise yourself και House). Ο κόσμος ήταν ενθουσιώδης, με πολλά ουρλιαχτά, stage diving και ζεστά χειροκροτήματα. Προφανώς, έβλεπες μεγάλες ηλικίες στο κοινό, μια και το συγκρότημα μετράει ήδη 20 χρόνια ζωής και παρουσίας. Έβλεπες όμως και πολλές μικρές ηλικίες (με τα "απαραίτητα" trendy τυπάκια), που γνώριζαν μάλιστα τα τραγούδια. Ο Scott McCloud φαίνεται σα να μην έχει μεγαλώσει καθόλου. Η φάτσα του και το στήσιμό του είναι ίδια με αυτά που βλέπαμε στα clipάκια και στις φωτογραφίες των album. Το λέει η καρδιά του και το απέδειξε.
Δεν έχω άλλα να πω. Έπρεπε να βρίσκεστε εκεί.

Κύτταρο, 18/2/08

Δευτέρα βράδυ, με την Αθήνα χιονισμένη. Το Κύτταρο δε θα το χαρακτήριζα γεμάτο. Υπήρχαν ακόμα και γωνιές όπου μπορούσες να χορέψεις (όσο μπορεί να συνοδευτεί η μουσική του Βελιώτη και του Αγγελάκα από χορό). Την προηγούμενη βραδιά, η συναυλία είχε ξαναγίνει, με ακόμα λιγότερο κόσμο, λόγω καιρικών συνθηκών. Από τις λίγες φορές που μαζεύτηκαν περισσότερα άτομα καθημερινή παρά αργία. Anyway, δεν έχει σημασία.

Η συναυλία ξεκίνησε κάπως αργοπορημένα. Οι μουσικοί ήταν ταυτόχρονα υποτονικοί και δυναμικοί, όπως άλλωστε ταιριάζει στο στυλ μουσικής που παίζουν. Ένα βιολί, δύο βιολοντσέλα, ένα laptop και μια φωνή αποτέλεσαν τη σύνθεση του group. Το σκηνικό ήταν minimal, με πέντε λάμπες να φωτίζουν τους πέντε μουσικούς. Σημαντικό ρόλο στο κλίμα έπαιζε η προβολή video, ακριβώς πίσω από τα μέλη του συγκροτήματος. Όλα αυτά τα παρακολουθούσα από τον «εξώστη» του club, καθισμένος χωρίς παρέα, σε ένα από τα τραπεζάκια που διατίθενται. Στο διπλανό τραπέζι, μόνη της κι αυτή, καθόταν η Ελένη, μια κοπέλα που γνώρισα και που μου έδωσε κάποιες πληροφορίες σχετικά με την εμφάνιση της προηγούμενης μέρας. Φανατική του είδους, ταξίδεψε από την Κατερίνη για να παρακολουθήσει και τις δύο εμφανίσεις. Εγώ, με τη σειρά μου, έφευγα για Πάτρα αμέσως μετά το live. Είναι περίεργο που κυνηγάμε εμείς τους καλλιτέχνες, ενώ κανονικά θα έπρεπε να μας κυνηγούν αυτοί. Αυτό βέβαια είναι μια άλλη κουβέντα, αρκετά πονεμένη και πολυδιάστατη…

Διάλειμμα ευτυχώς δεν έγινε. Για σχεδόν δύο ώρες ο Αγγελάκας και η παρέα του έβγαζαν την ψυχή τους επί σκηνής. Όπως πολλές φορές συμβαίνει σε συναυλίες, η κορύφωση έγινε προς το τέλος. Ακούστηκαν, μεταξύ των άλλων, τραγούδια του Χατζηδάκι, του Βαμβακάρη και του Ζαμπέτα, ιδιαιτέρως πειραγμένα (yeah!). Ευχάριστη έκπληξη ήταν το «Χωρίς εμένα» από τις Τρύπες, που το κοινό χειροκρότησε ένθερμα. Όπως λέγαμε και με την Ελένη, σε κάθε συναυλία που συμμετέχει ο Αγελάκας υπάρχει ενθουσιασμός στο άκουσμα τραγουδιών από τις Τρύπες. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι στο set ταίριαζε και το «Επισκέπτες» από τους... Επισκέπτες. Η επιθυμία μου δεν πραγματοποιήθηκε, αλλά δεν πειράζει! Κουβέντα μεταξύ κοινού και Αγγελάκα υπήρχε, αλλά όχι πολύ. Μου φάνηκε παράξενο αυτό, μια και το όλο στήσιμο της φάσης σήκωνε άνετα τέτοιου είδους χαβαλέ. Ωστόσο, κάποια στιγμή, ένας τύπος από το κοινό φώναξε (συγχωρήστε τη χυδαία γλώσσα· δεν είναι προσωπική μου κατάθεση. Εγώ απλά μεταφέρω γεγονότα που «ξεχώρισαν»):

- Αγάπη, ρε μουνιά!

(πολλά γέλια…). Του απαντάει ο Αγγελάκας:

- Είσαι για ψυχολόγο… όλοι μας είμαστε δηλαδή…

(ακόμα περισσότερα γέλια…)

Το κακό της υπόθεσης ήταν το κρύο. Παγώσαμε εκεί μέσα! Το μαγαζί δεν έχει θέρμανση, οπότε εναποθέσαμε τη μόνη μας ελπίδα για ζέστη στη μουσική και στο (ακριβό) ποτό. Προσωπικά, ψιλοκαταστράφηκα, γιατί ένας τύπος από μια διπλανή παρέα, ο Βαγγέλης (να ‘ναι καλά το παιδί), με πλησίασε και μου πρόσφερε μια διόλου ευκαταφρόνητη ποσότητα τσικουδιάς, μέσα σε ένα νεροπότηρο. Ήταν και ευκολόπιωτη, η άτιμη! Σημαντικό καύσιμο, ειδικά όταν ακούς τον Αγγελάκα να τραγουδάει ότι δε θέλει να ‘ναι κρυμμένος θησαυρός…

Δε μπορώ, παρά να τονίσω για μια ακόμα φορά τη στάση του κοινού στο τέλος του live (έχω τραύματα από την Πάτρα). Αμέσως μετά την ολοκλήρωση του «τελευταίου» τραγουδιού, ο Αγγελάκας μάς χαιρετάει απότομα και φεύγει μαζί με τους υπόλοιπους μουσικούς. Κανείς δεν κουνήθηκε απ’ τη θέση του. Υπήρχε διάχυτη στην ατμόσφαιρα του club η σιγουριά ότι το group θα ξαναβγεί στη σκηνή. Έτσι κι έγινε, μετά από δύο (το πολύ) λεπτά, χωρίς μάλιστα να απαιτηθεί ιδιαίτερη παρότρυνση (βλ. παρακάλια) από το κοινό. Το live έκλεισε ολοκληρωτικά μετά από τρία τραγούδια ακόμα. Μια χαρά!

Αν είμαστε καλά μέχρι τότε και αν δεν προτιμήσουμε τη σαρκοφαγία, τα λέμε στους Earthbound...

Baby G

[δεν είναι δική μου έμπνευση· πρόκειται για ελαφρώς αλλαγμένους στίχους τραγουδιού των Magnet]

Διάβασα ένα βιβλίο εκείνη την ημέρα

Μ’ έκανε να αναλογιστώ τη ζωή μου ως τώρα

Φαίνεται πολύ μακρινή

αλλά δε θα την έλεγα και νεκρή

Βλέπω κάνα δυο ονόματα

και τα φαντάσματα αρχίζουν να ‘ρχονται

Τα ‘χα κλειδώσει μακριά

αλλά φαίνεται πως έκοψαν την αναστολή τους

Λοιπόν, άκου τη μουσική

Κάποιοι άνθρωποι ζουν για να θυμούνται το πότε

Αλλά δεν είσαι χώρος αποθήκευσης·

έχεις ζήσει ένα σωρό ζωές μέχρι τότε

Τι να κάνω αν η ανάμνηση γίνει πολύ δυνατή;

Να πάω στην πηγή της ενέργειας

και να διαλέξω ποια πρίζα θα βγάλω

Κοίταξα στον καθρέφτη

και κάποιος εξεράγη

Άνοιξα την τηλεόραση

και κάποιος εξεράγη

Έμαθα να λέω ψέματα

και κάποιος εξεράγη

Έμαθα να ζω αληθινά

και κάποιος εξεράγη

[ΕΚΤΟΣ ΚΛΙΜΑΤΟΣ]

Παράξενη μαγεία. Η αίσθηση του κουρασμένου, του άβολου και του εκτός έδρας αντικαταστάθηκε γρήγορα από τη μέθη της συναναστροφής και της επερχόμενης οικειότητας. Ακόμα πιο μεθυστικά ήταν τα πλατάνια του βουνού και οι απόμακρες φωνές. Σ’ έναν τόπο όπου οι ήχοι και οι μυρωδιές σου φέρνουν στο νου πράγματα γνώριμα, πράγματα όμορφα και άσχημα που έχεις ζήσει παλιά. Εκεί που το ένα ταξίδι ξεκινάει τη στιγμή που το άλλο τελειώνει. Εκεί που η σκιά των δέντρων αποκτάει άλλη διάσταση. Εκεί που η σκιά αποκτάει διπλή έννοια. Εκεί που τα φαντάσματα δεν υπάρχουν, αλλά όλα βοηθούν στο να ξανάρθουν, όσο κι αν δεν έχουν θέση. Ή μήπως έχουν...;
Τελείωσε γρήγορα, όπως οτιδήποτε ωραίο.
Καταδίκη! Γαμημένη αντίστροφη αναλογία ανάμεσα στην ευτυχία και τη διάρκεια.

ΥΓ. Για μια ακόμα φορά, το post αφιερώνεται στο πολιτιστικό camping της Κρήτης (Αστρίτσι, ορεινό Ηράκλειο). Θέλω να πιστεύω πως η έλλειψη σημείων ζωής από τους διοργανωτές οφείλεται στο άκυρο της χρονικής περιόδου. Ας σταματήσω να γίνομαι πιεστικός…

Αν, 2/2/08

Στην αρχή τα πράγματα φαίνονταν ήρεμα. Στον αρκετό όμως χρόνο που πέρασε από τη στιγμή που άνοιξαν οι πόρτες μέχρι το ξεκίνημα της συναυλίας, το Αν γέμισε και μάλιστα ασφυκτικά. Ύστερα σκέφτηκα ότι κάτι τέτοιο ήταν αναμενόμενο, αν αναλογιστεί κανείς τη σχετικά περιορισμένη χωρητικότητα του club και την «αφοσοίωση» που δείχνει ο κόσμος στον τύπο μουσικής που παίζουν οι Explosions in the sky (και όχι μόνο αυτοί). Μου ήρθε στο νου ένα live των Godspeed, πριν 5-6 χρόνια, στο αείμνηστο Ρόδον. Κι εκεί κακός χαμός! Φαντάζομαι πως ίδια κατάσταση θα αντιμετωπίσουμε σε δυο μήνες και στο Κύτταρο.
Κατά τις 22:30, έσκασε ο Eluvium. Συγγνώμη, αλλά το μισάωρο που πέρασα ακούγοντάς τον ήταν ελαφρώς βασανιστικό. Απλωτή μουσική, χωρίς ιδιαίτερη πρωτοτυπία, χωρίς δυναμισμό, με διάρκειες τραγουδιών άσκοπα μεγάλες, με samplάκια παραπάνω από ό,τι χρειάζεται και με flat μοτίβο. Θα ταίριαζε ως soundtrack ταινίας με αργές σκηνές και ωραία φωτογραφία...
Μόλις τελείωσε αυτή η φάση, οι Explosions ευτυχώς δεν άργησαν να εμφανιστούν. Μετά από ένα χαιρετισμό, τα παιδιά έπιασαν δουλειά. Η πρώτη μελωδία που επέλεξαν να παίξουν δεν ήταν η ηρεμότερη δυνατή. Τόσο το καλύτερο! Τα παιδιά άρχισαν να κυματίζουν επί σκηνής, ενώ ο κόσμος αμέσως συντονίστηκε μαζί τους. Σου δινόταν η εντύπωση ότι κόσμος και συγκρότημα ήταν ένα στοιχείο, κινούμενο πέρα-δώθε. Καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας, υπήρχαν σκαμπανεβάσματα, με τον κιθαρίστα άλλοτε να παίζει ήρεμα και άλλοτε να παραμορφώνει τον ήχο του και να σου τρυπάει τα αυτιά. Ήταν οι έντονες στιγμές που έβλεπες άτομα από το κοινό να χτυπιούνται, σε βαθμό head-banging. Όσο για το μπασίστα και το drummer, σου δινόταν ώρες-ώρες η εντύπωση ότι είχαν κυρήξει πόλεμο στα όργανά τους. Ωραία φάση! Θυμήθηκα αμέσως ένα άρθρο που είχα διαβάσει παλιότερα σε κάποιο περιοδικό, σχετικά με το συγκεκριμένο συγκρότημα. Τότε δεν τους ήξερα, παρά μόνο ονομαστικά και τους έβλεπα με κάποια δυσπιστία. Μετά από λίγο καιρό διαπίστωσα το λάθος μου... Έλεγε, λοιπόν, το άρθρο ότι φημίζονται για τις φοβερά ενεργητικές ζωντανές εμφανίσεις τους. Είναι αλήθεια!
Από πλευράς ήχου, μπορώ να πω πως τα πράγματα ήταν κρυστάλλινα (για τα δεδομένα ενός live), με μόνο παράπονο τα ελαφρώς πνιγμένα drums. Όχι όμως τόσο πνιγμένα ώστε να ενοχλείσαι. Οι υπεύθυνοι της ηχοληψίας έκαναν καλή δουλειά και μπράβο τους. Επί μιάμιση ώρα συνεχόμενη, λοιπόν, τα παιδιά τα έσπαγαν επί σκηνής. Τα τραγούδια των Explosions, όπως γνωρίζουν οι fan, έχουν μερικά «επικά» σημεία. Αν και λίγο μεταλλάδικα είναι πραγματικά ωραία και αποτελούσαν τα σημεία όπου ο κόσμος ενθουσιαζόταν περισσότερο και γινόταν ένα με το group. Θερμά χειροκροτήματα ακολουθούσαν κάθε ολοκλήρωση τραγουδιού. Όταν το set τελείωσε, εντόπισα κάποια κινητικότητα στο κοινό, αντιλήφθηκα όμως ότι κανείς δεν αποχώρησε. Μου είχε λείψει αυτό... τόσα χρόνια στην Πάτρα, έχω συνηθίσει να βλέπω σημαντικό μέρος του κόσμου να φεύγει πριν καν τελειώσει μια συναυλία (δε συζητάω για μετά το τέλος και για την πιθανότητα ύπαρξης encore). Όλοι είμασταν εκεί και φωνάζαμε ενθουσιωδώς για να ξαναβγεί το συγκρότημα. Τελικά, βγήκε μόνο ο κιθαρίστας, ο οποίος ευχαρίστησε θερμά τον κόσμο και υποσχέθηκε ότι οι Explosions θα ξαναβρεθούν στην Ελλάδα. Μακάρι... Προς το παρόν, ο νους μας είναι στους Zion.