Κύτταρο, 18/2/08

Δευτέρα βράδυ, με την Αθήνα χιονισμένη. Το Κύτταρο δε θα το χαρακτήριζα γεμάτο. Υπήρχαν ακόμα και γωνιές όπου μπορούσες να χορέψεις (όσο μπορεί να συνοδευτεί η μουσική του Βελιώτη και του Αγγελάκα από χορό). Την προηγούμενη βραδιά, η συναυλία είχε ξαναγίνει, με ακόμα λιγότερο κόσμο, λόγω καιρικών συνθηκών. Από τις λίγες φορές που μαζεύτηκαν περισσότερα άτομα καθημερινή παρά αργία. Anyway, δεν έχει σημασία.

Η συναυλία ξεκίνησε κάπως αργοπορημένα. Οι μουσικοί ήταν ταυτόχρονα υποτονικοί και δυναμικοί, όπως άλλωστε ταιριάζει στο στυλ μουσικής που παίζουν. Ένα βιολί, δύο βιολοντσέλα, ένα laptop και μια φωνή αποτέλεσαν τη σύνθεση του group. Το σκηνικό ήταν minimal, με πέντε λάμπες να φωτίζουν τους πέντε μουσικούς. Σημαντικό ρόλο στο κλίμα έπαιζε η προβολή video, ακριβώς πίσω από τα μέλη του συγκροτήματος. Όλα αυτά τα παρακολουθούσα από τον «εξώστη» του club, καθισμένος χωρίς παρέα, σε ένα από τα τραπεζάκια που διατίθενται. Στο διπλανό τραπέζι, μόνη της κι αυτή, καθόταν η Ελένη, μια κοπέλα που γνώρισα και που μου έδωσε κάποιες πληροφορίες σχετικά με την εμφάνιση της προηγούμενης μέρας. Φανατική του είδους, ταξίδεψε από την Κατερίνη για να παρακολουθήσει και τις δύο εμφανίσεις. Εγώ, με τη σειρά μου, έφευγα για Πάτρα αμέσως μετά το live. Είναι περίεργο που κυνηγάμε εμείς τους καλλιτέχνες, ενώ κανονικά θα έπρεπε να μας κυνηγούν αυτοί. Αυτό βέβαια είναι μια άλλη κουβέντα, αρκετά πονεμένη και πολυδιάστατη…

Διάλειμμα ευτυχώς δεν έγινε. Για σχεδόν δύο ώρες ο Αγγελάκας και η παρέα του έβγαζαν την ψυχή τους επί σκηνής. Όπως πολλές φορές συμβαίνει σε συναυλίες, η κορύφωση έγινε προς το τέλος. Ακούστηκαν, μεταξύ των άλλων, τραγούδια του Χατζηδάκι, του Βαμβακάρη και του Ζαμπέτα, ιδιαιτέρως πειραγμένα (yeah!). Ευχάριστη έκπληξη ήταν το «Χωρίς εμένα» από τις Τρύπες, που το κοινό χειροκρότησε ένθερμα. Όπως λέγαμε και με την Ελένη, σε κάθε συναυλία που συμμετέχει ο Αγελάκας υπάρχει ενθουσιασμός στο άκουσμα τραγουδιών από τις Τρύπες. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι στο set ταίριαζε και το «Επισκέπτες» από τους... Επισκέπτες. Η επιθυμία μου δεν πραγματοποιήθηκε, αλλά δεν πειράζει! Κουβέντα μεταξύ κοινού και Αγγελάκα υπήρχε, αλλά όχι πολύ. Μου φάνηκε παράξενο αυτό, μια και το όλο στήσιμο της φάσης σήκωνε άνετα τέτοιου είδους χαβαλέ. Ωστόσο, κάποια στιγμή, ένας τύπος από το κοινό φώναξε (συγχωρήστε τη χυδαία γλώσσα· δεν είναι προσωπική μου κατάθεση. Εγώ απλά μεταφέρω γεγονότα που «ξεχώρισαν»):

- Αγάπη, ρε μουνιά!

(πολλά γέλια…). Του απαντάει ο Αγγελάκας:

- Είσαι για ψυχολόγο… όλοι μας είμαστε δηλαδή…

(ακόμα περισσότερα γέλια…)

Το κακό της υπόθεσης ήταν το κρύο. Παγώσαμε εκεί μέσα! Το μαγαζί δεν έχει θέρμανση, οπότε εναποθέσαμε τη μόνη μας ελπίδα για ζέστη στη μουσική και στο (ακριβό) ποτό. Προσωπικά, ψιλοκαταστράφηκα, γιατί ένας τύπος από μια διπλανή παρέα, ο Βαγγέλης (να ‘ναι καλά το παιδί), με πλησίασε και μου πρόσφερε μια διόλου ευκαταφρόνητη ποσότητα τσικουδιάς, μέσα σε ένα νεροπότηρο. Ήταν και ευκολόπιωτη, η άτιμη! Σημαντικό καύσιμο, ειδικά όταν ακούς τον Αγγελάκα να τραγουδάει ότι δε θέλει να ‘ναι κρυμμένος θησαυρός…

Δε μπορώ, παρά να τονίσω για μια ακόμα φορά τη στάση του κοινού στο τέλος του live (έχω τραύματα από την Πάτρα). Αμέσως μετά την ολοκλήρωση του «τελευταίου» τραγουδιού, ο Αγγελάκας μάς χαιρετάει απότομα και φεύγει μαζί με τους υπόλοιπους μουσικούς. Κανείς δεν κουνήθηκε απ’ τη θέση του. Υπήρχε διάχυτη στην ατμόσφαιρα του club η σιγουριά ότι το group θα ξαναβγεί στη σκηνή. Έτσι κι έγινε, μετά από δύο (το πολύ) λεπτά, χωρίς μάλιστα να απαιτηθεί ιδιαίτερη παρότρυνση (βλ. παρακάλια) από το κοινό. Το live έκλεισε ολοκληρωτικά μετά από τρία τραγούδια ακόμα. Μια χαρά!

Αν είμαστε καλά μέχρι τότε και αν δεν προτιμήσουμε τη σαρκοφαγία, τα λέμε στους Earthbound...