4-way diablo
Πάνε σχεδόν πέντε μήνες από την έκδοση του «4-way Diablo». Είναι σαφώς πιο ήρεμο από οποιοδήποτε άλλο album των Magnet. Οι ακροατές του συγκροτήματος έχουν συνηθίσει στα ουρλιαχτά, στα stonerάδικα riff, και στους στίχους περί ηδονής και space φιλοσοφίας. Εδώ τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Η ενέργεια (ειδικά) του Wyndorf και της υπόλοιπης παρέας του είναι εμφανώς πεσμένη, αλλά μάλλον ηθελημένα πεσμένη. Δίνεται η εντύπωση ότι μετά την περιπέτεια της υγείας του τραγουδιστή, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Και είναι λογικό να έχουν αλλάξει μετά από μια περίοδο αποτοξίνωσης. Δίνεται η εντύπωση ότι αντί ο Wyndorf να ψάχνει τη φάση, ψάχνει τον εαυτό του μέσα στη φάση... Έτσι, προκύπτει ένας δίσκος που απέχει από την αλητεία – αλλά και το ποζεριλίκι – που χαρακτηρίζει όλα τα υπόλοιπα album των Magnet, χωρίς όμως να την ξεχνάει, φέρνοντάς τη στην επιφάνεια όποτε χρειάζεται. Ο δίσκος αποτελεί μια εξαιρετική ροκιά, που κάποιες φορές σε κάνει να ξεχνάς ότι ακούς Monster Magnet.
