Αν, 2/2/08
Στην αρχή τα πράγματα φαίνονταν ήρεμα. Στον αρκετό όμως χρόνο που πέρασε από τη στιγμή που άνοιξαν οι πόρτες μέχρι το ξεκίνημα της συναυλίας, το Αν γέμισε και μάλιστα ασφυκτικά. Ύστερα σκέφτηκα ότι κάτι τέτοιο ήταν αναμενόμενο, αν αναλογιστεί κανείς τη σχετικά περιορισμένη χωρητικότητα του club και την «αφοσοίωση» που δείχνει ο κόσμος στον τύπο μουσικής που παίζουν οι Explosions in the sky (και όχι μόνο αυτοί). Μου ήρθε στο νου ένα live των Godspeed, πριν 5-6 χρόνια, στο αείμνηστο Ρόδον. Κι εκεί κακός χαμός! Φαντάζομαι πως ίδια κατάσταση θα αντιμετωπίσουμε σε δυο μήνες και στο Κύτταρο.
Κατά τις 22:30, έσκασε ο Eluvium. Συγγνώμη, αλλά το μισάωρο που πέρασα ακούγοντάς τον ήταν ελαφρώς βασανιστικό. Απλωτή μουσική, χωρίς ιδιαίτερη πρωτοτυπία, χωρίς δυναμισμό, με διάρκειες τραγουδιών άσκοπα μεγάλες, με samplάκια παραπάνω από ό,τι χρειάζεται και με flat μοτίβο. Θα ταίριαζε ως soundtrack ταινίας με αργές σκηνές και ωραία φωτογραφία...
Μόλις τελείωσε αυτή η φάση, οι Explosions ευτυχώς δεν άργησαν να εμφανιστούν. Μετά από ένα χαιρετισμό, τα παιδιά έπιασαν δουλειά. Η πρώτη μελωδία που επέλεξαν να παίξουν δεν ήταν η ηρεμότερη δυνατή. Τόσο το καλύτερο! Τα παιδιά άρχισαν να κυματίζουν επί σκηνής, ενώ ο κόσμος αμέσως συντονίστηκε μαζί τους. Σου δινόταν η εντύπωση ότι κόσμος και συγκρότημα ήταν ένα στοιχείο, κινούμενο πέρα-δώθε. Καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας, υπήρχαν σκαμπανεβάσματα, με τον κιθαρίστα άλλοτε να παίζει ήρεμα και άλλοτε να παραμορφώνει τον ήχο του και να σου τρυπάει τα αυτιά. Ήταν οι έντονες στιγμές που έβλεπες άτομα από το κοινό να χτυπιούνται, σε βαθμό head-banging. Όσο για το μπασίστα και το drummer, σου δινόταν ώρες-ώρες η εντύπωση ότι είχαν κυρήξει πόλεμο στα όργανά τους. Ωραία φάση! Θυμήθηκα αμέσως ένα άρθρο που είχα διαβάσει παλιότερα σε κάποιο περιοδικό, σχετικά με το συγκεκριμένο συγκρότημα. Τότε δεν τους ήξερα, παρά μόνο ονομαστικά και τους έβλεπα με κάποια δυσπιστία. Μετά από λίγο καιρό διαπίστωσα το λάθος μου... Έλεγε, λοιπόν, το άρθρο ότι φημίζονται για τις φοβερά ενεργητικές ζωντανές εμφανίσεις τους. Είναι αλήθεια!
Από πλευράς ήχου, μπορώ να πω πως τα πράγματα ήταν κρυστάλλινα (για τα δεδομένα ενός live), με μόνο παράπονο τα ελαφρώς πνιγμένα drums. Όχι όμως τόσο πνιγμένα ώστε να ενοχλείσαι. Οι υπεύθυνοι της ηχοληψίας έκαναν καλή δουλειά και μπράβο τους. Επί μιάμιση ώρα συνεχόμενη, λοιπόν, τα παιδιά τα έσπαγαν επί σκηνής. Τα τραγούδια των Explosions, όπως γνωρίζουν οι fan, έχουν μερικά «επικά» σημεία. Αν και λίγο μεταλλάδικα είναι πραγματικά ωραία και αποτελούσαν τα σημεία όπου ο κόσμος ενθουσιαζόταν περισσότερο και γινόταν ένα με το group. Θερμά χειροκροτήματα ακολουθούσαν κάθε ολοκλήρωση τραγουδιού. Όταν το set τελείωσε, εντόπισα κάποια κινητικότητα στο κοινό, αντιλήφθηκα όμως ότι κανείς δεν αποχώρησε. Μου είχε λείψει αυτό... τόσα χρόνια στην Πάτρα, έχω συνηθίσει να βλέπω σημαντικό μέρος του κόσμου να φεύγει πριν καν τελειώσει μια συναυλία (δε συζητάω για μετά το τέλος και για την πιθανότητα ύπαρξης encore). Όλοι είμασταν εκεί και φωνάζαμε ενθουσιωδώς για να ξαναβγεί το συγκρότημα. Τελικά, βγήκε μόνο ο κιθαρίστας, ο οποίος ευχαρίστησε θερμά τον κόσμο και υποσχέθηκε ότι οι Explosions θα ξαναβρεθούν στην Ελλάδα. Μακάρι... Προς το παρόν, ο νους μας είναι στους Zion.
Στην αρχή τα πράγματα φαίνονταν ήρεμα. Στον αρκετό όμως χρόνο που πέρασε από τη στιγμή που άνοιξαν οι πόρτες μέχρι το ξεκίνημα της συναυλίας, το Αν γέμισε και μάλιστα ασφυκτικά. Ύστερα σκέφτηκα ότι κάτι τέτοιο ήταν αναμενόμενο, αν αναλογιστεί κανείς τη σχετικά περιορισμένη χωρητικότητα του club και την «αφοσοίωση» που δείχνει ο κόσμος στον τύπο μουσικής που παίζουν οι Explosions in the sky (και όχι μόνο αυτοί). Μου ήρθε στο νου ένα live των Godspeed, πριν 5-6 χρόνια, στο αείμνηστο Ρόδον. Κι εκεί κακός χαμός! Φαντάζομαι πως ίδια κατάσταση θα αντιμετωπίσουμε σε δυο μήνες και στο Κύτταρο.
Κατά τις 22:30, έσκασε ο Eluvium. Συγγνώμη, αλλά το μισάωρο που πέρασα ακούγοντάς τον ήταν ελαφρώς βασανιστικό. Απλωτή μουσική, χωρίς ιδιαίτερη πρωτοτυπία, χωρίς δυναμισμό, με διάρκειες τραγουδιών άσκοπα μεγάλες, με samplάκια παραπάνω από ό,τι χρειάζεται και με flat μοτίβο. Θα ταίριαζε ως soundtrack ταινίας με αργές σκηνές και ωραία φωτογραφία...
Μόλις τελείωσε αυτή η φάση, οι Explosions ευτυχώς δεν άργησαν να εμφανιστούν. Μετά από ένα χαιρετισμό, τα παιδιά έπιασαν δουλειά. Η πρώτη μελωδία που επέλεξαν να παίξουν δεν ήταν η ηρεμότερη δυνατή. Τόσο το καλύτερο! Τα παιδιά άρχισαν να κυματίζουν επί σκηνής, ενώ ο κόσμος αμέσως συντονίστηκε μαζί τους. Σου δινόταν η εντύπωση ότι κόσμος και συγκρότημα ήταν ένα στοιχείο, κινούμενο πέρα-δώθε. Καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας, υπήρχαν σκαμπανεβάσματα, με τον κιθαρίστα άλλοτε να παίζει ήρεμα και άλλοτε να παραμορφώνει τον ήχο του και να σου τρυπάει τα αυτιά. Ήταν οι έντονες στιγμές που έβλεπες άτομα από το κοινό να χτυπιούνται, σε βαθμό head-banging. Όσο για το μπασίστα και το drummer, σου δινόταν ώρες-ώρες η εντύπωση ότι είχαν κυρήξει πόλεμο στα όργανά τους. Ωραία φάση! Θυμήθηκα αμέσως ένα άρθρο που είχα διαβάσει παλιότερα σε κάποιο περιοδικό, σχετικά με το συγκεκριμένο συγκρότημα. Τότε δεν τους ήξερα, παρά μόνο ονομαστικά και τους έβλεπα με κάποια δυσπιστία. Μετά από λίγο καιρό διαπίστωσα το λάθος μου... Έλεγε, λοιπόν, το άρθρο ότι φημίζονται για τις φοβερά ενεργητικές ζωντανές εμφανίσεις τους. Είναι αλήθεια!
Από πλευράς ήχου, μπορώ να πω πως τα πράγματα ήταν κρυστάλλινα (για τα δεδομένα ενός live), με μόνο παράπονο τα ελαφρώς πνιγμένα drums. Όχι όμως τόσο πνιγμένα ώστε να ενοχλείσαι. Οι υπεύθυνοι της ηχοληψίας έκαναν καλή δουλειά και μπράβο τους. Επί μιάμιση ώρα συνεχόμενη, λοιπόν, τα παιδιά τα έσπαγαν επί σκηνής. Τα τραγούδια των Explosions, όπως γνωρίζουν οι fan, έχουν μερικά «επικά» σημεία. Αν και λίγο μεταλλάδικα είναι πραγματικά ωραία και αποτελούσαν τα σημεία όπου ο κόσμος ενθουσιαζόταν περισσότερο και γινόταν ένα με το group. Θερμά χειροκροτήματα ακολουθούσαν κάθε ολοκλήρωση τραγουδιού. Όταν το set τελείωσε, εντόπισα κάποια κινητικότητα στο κοινό, αντιλήφθηκα όμως ότι κανείς δεν αποχώρησε. Μου είχε λείψει αυτό... τόσα χρόνια στην Πάτρα, έχω συνηθίσει να βλέπω σημαντικό μέρος του κόσμου να φεύγει πριν καν τελειώσει μια συναυλία (δε συζητάω για μετά το τέλος και για την πιθανότητα ύπαρξης encore). Όλοι είμασταν εκεί και φωνάζαμε ενθουσιωδώς για να ξαναβγεί το συγκρότημα. Τελικά, βγήκε μόνο ο κιθαρίστας, ο οποίος ευχαρίστησε θερμά τον κόσμο και υποσχέθηκε ότι οι Explosions θα ξαναβρεθούν στην Ελλάδα. Μακάρι... Προς το παρόν, ο νους μας είναι στους Zion.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου