ΠΟΥ ‘ΝΑΙ Η ΜΠΑΛΑ;

Μπορεί να μην αποτελεί μείζον ζήτημα των ανθρώπινων σχέσεων και πράξεων, αλλά ο κόσμος έχει χάσει τη μπάλα. Είναι διαφορετικός ο ισχυρισμός «ο κόσμος κουβαλάει μια τρέλα» από τον ισχυρισμό «ο κόσμος έχει χάσει τη μπάλα». Η πρώτη περίπτωση εμπεριέχει την έννοια της επιλογής (της εκάστοτε τρέλας). Η δεύτερη περίπτωση εμπεριέχει την έννοια της έλλειψης ελέγχου. Η φράση «δεν την παλεύω» μπορεί επίσης να υπονοεί αυτή την έλλειψη ελέγχου.
Οι αιτίες που κάνουν τους ανθρώπους να χάνουν τη μπάλα ή οι αιτίες που οδηγούν τους ανθρώπους στη διαπίστωση ότι ο κόσμος έχει χάσει τη μπάλα είναι άλλοτε τελείως διαφορετικές και άλλοτε εξαιρετικά όμοιες. Άπτονται περισσότερο στην ψυχολογία/ψυχοσύνθεση του κάθε ατόμου και λιγότερο στα κοινωνικά συμβάντα. Εκείνο όμως που σε μεγάλο βαθμό αποτελεί συστατικό της χαμένης μπάλας είναι η απώλεια νοήματος στα πράγματα με τα οποία καταπιανόμαστε.
Η απώλεια νοήματος μπορεί να οφείλεται στο αρνητικό αποτέλεσμα των πράξεών μας. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, απαξιώνουμε μια επιλογή μας. Σε μια τέτοια περίπτωση, η υιοθέτηση μιας νέας επιλογής μπορεί να αποδειχθεί ακόμα χειρότερη διαδικασία. Διότι στερείται της απαραίτητης νηφαλιότητας και, ακόμα χειρότερα, βρίθει παθητικότητας. Δεν πρόκειται δηλαδή για κάτι που πηγάζει από την πραγματική μας θέληση και ανάγκη για κάτι, αλλά από την πικρή γεύση που αφήνει η προηγούμενη λανθασμένη ή αναποτελεσματική επιλογή, καθώς και από την πανικόβλητη τάση να ξεπεραστεί η πικρή αυτή γεύση. Άρα, είναι πολύ πιθανό να οδηγηθούμε ξανά σε μια κατάσταση χωρίς νόημα, μια κατάσταση που δε μας γεμίζει, παρά μόνο με την αίσθηση του ανικανοποίητου και με πλήξη. Από την άλλη βέβαια, κανείς άνθρωπος δε μπορεί να μείνει με σταυρωμένα χέρια όταν κάτι δεν του «βγαίνει». Αν μείνει με σταυρωμένα χέρια (πράγμα πολύ συχνό), οδηγείται και πάλι στην πλήξη. Η πλήξη είναι συναισθηματική κατάσταση και έννοια πολύ κοντινή στη θλίψη.
Αν το καλοσκεφτούμε, περπατάμε πάνω σε ένα κύκλο (όχι μόνο με τη γεωμετρική έννοιά του). Όσο περπατάμε στον κύκλο αυτό, τόσο η διάμετρός του μεγαλώνει, κάνοντας έτσι ακόμα πιο δύσκολη και μάταιη την εύρεση τέλους. Η πληθώρα των γεγονότων γύρω μας απαιτεί την επιστράτευση όλο και περισσότερης φαιάς ουσίας για την κατανόησή τους. Πρόκειται για διαδικασία αντίστροφα ανάλογη με την εμβάθυνση στα γεγονότα αυτά. Η μπάλα χάνεται, την ίδια ώρα που ο πνευματικός κατακερματισμός έρχεται. Άμεση συνέπεια αυτού του «πασαλείματος» είναι και πάλι η πλήξη. Αν, από την άλλη, επιλεγεί η οδός της έντονης ενασχόλησης, τότε αυτή περιορίζεται αναγκαστικά σε λίγα μόνο θέματα, αγνοώντας τα υπόλοιπα. Η μπάλα χάνεται και πάλι, υπό το πρίσμα του παρωπιδισμού αυτή τη φορά. Δηλαδή, καταντάει ενοχλητική η απώλεια επαφής με αυτά τα υπόλοιπα θέματα, ενώ παράλληλα το overdose των «λίγων και καλών» που έχουν επιλεγεί δεν αργεί να χάσει την ντοπαμινική επίδρασή του. Έχουν δίκιο οι Therapy όταν τραγουδούν ‘You can’t get drunk all life’. Κάποια στιγμή η επήρεια περνάει, χάνεται. Κοινωνικά δρώμενα, ψυχολογικά μονοπάτια, πολιτικά ζητήματα και διαπροσωπικά προβλήματα βρίσκονται άξαφνα στο ίδιο πυρωμένο καζάνι. Πλήξη, για μια ακόμα φορά. Δυστυχώς, η πλήξη δεν είναι σαν τα άλλα συναισθήματα. Τη χαρά σου, για παράδειγμα, μπορείς να τη μοιραστείς με άλλα άτομα, που επίσης χαίρονται, ειδικά αν η χαρά προκύπτει από την ίδια αιτία. Την πλήξη δε μπορείς να τη μοιραστείς. Διότι, συνήθως, διαφορετικές αιτίες οδηγούν τα διάφορα άτομα στο να πλήττουν. Μόνο το αρνητικό αποτέλεσμα είναι κοινό. Ακόμα και στην περίπτωση εκείνη που η πλήξη πηγάζει από την ίδια αιτία, είναι πολύ διαφορετικός ο τρόπος που βιώνει ο κάθε άνθρωπος το περίεργο και εσωστρεφές αυτό συναίσθημα και ακόμα πιο διαφορετικός ο τρόπος που του ταλανίζει το μυαλό. Η μοναξιά είναι η τελική κατάληξη.
Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν γενίκευση. Εξάλλου θα ήταν άδικο να αποτελούν γενίκευση, γιατί (ουκ) ολίγα παραδείγματα ανθρώπων δείχνουν προς μια άλλη νοητική κατεύθυνση αντιμετώπισης των πραγμάτων. Ούτε φυσικά, είναι άσπρο-μαύρο. Ενδιάμεσες καταστάσεις υπάρχουν και μάλλον σ’ αυτές ελπίζουμε, αν και πρόσφατα εξαφανίστηκε η γάτα μου· «Αισιοδοξία» τη φώναζα… ήταν μια ασπροκιτρινόμαυρη γλυκιά ύπαρξη, πλήρως εμβολιασμένη.

Ο χρόνος είναι στο χειμώνα, ο νους στο καλοκαίρι…

Για μια ακόμα φορά φέτος, βρέθηκα τον Αύγουστο στην Κρήτη, μαζί με ένα φιλαράκι. Εντελώς τυχαία, πέσαμε πάνω σε μια αφίσα σχετικά με ένα Πολιτιστικό Φεστιβάλ στα ορεινά του νομού Ηρακλείου. Ως επί το πλείστον, θεατρικές και μουσικές ομάδες προερχόμενες από ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας μαζεύονται εκεί και παρουσιάζουν σχεδόν κάθε βράδυ τις δουλειές τους. Αλλά και τα βράδια που κάτι τέτοιο δε συμβαίνει, συμβαίνουν άλλα όμορφα πράγματα. Ο κόσμος που συγκεντρώνεται εκεί δεν ανήκει υποχρεωτικά σε κάποια πολιτιστική ομάδα. Όλοι μένουν σε σκηνές, στημένες σε μια μεγάλη ακτίνα γύρω από τον κύριο τόπο συνάθροισης. Όλοι, όσο είναι δυνατό, συμμετέχουν σε εργασίες που απαιτούνται για τη συντήρηση του υπαίθριου χώρου, αλλά και του ίδιου του Φεστιβάλ. Για διάφορους λόγους, κάναμε με το φιλαράκι μου μόνο δυο διανυκτερεύσεις, πράγμα που σημαίνει πως δεν προλάβαμε να δούμε αρκετά, ώστε να ‘χουμε μια πιο ευρεία άποψη για ό,τι συμβαίνει εκεί. Προλάβαμε όμως να περάσουμε πολύ ωραία, έστω κι αυτό το λίγο χρόνο που καθίσαμε. Γνωρίσαμε, μιλήσαμε, ακούσαμε, γελάσαμε, θυμηθήκαμε, ξεφύγαμε. Και όλα αυτά απέχοντας πολύ από την κλασική δομή των καλοκαιρινών διακοπών «κλείσε-έλα-φάε-πιες-κολύμπα-σκάσ’τα-φύγε». Δοκιμάσαμε λιγάκι στην πράξη και υπό ένα χαλαρό κλίμα την έννοια της αυτοδιαχείρισης. Αυτή τη σακατεμένη έννοια που είναι τόσο εύκολη στα λόγια και ενίοτε τόσο ζόρικη στην πράξη.
Δεν προσπαθώ να διαφημίσω κάτι. Ο μόνος λόγος που τα γράφω είναι η προσπάθειά μου να έρθω σε επικοινωνία με άτομα σχετιζόμενα με τη διοργάνωση του Φεστιβάλ. Αν ξέρετε κάτι, βοηθείστε!

ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ, ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ, ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ!

Εαν ακούσης κανένα εν μέση αγορά να βλασφημή τον Θεόν, πλησίασε και έλεγξε αυτόν. Και εάν παρουσιασθεί χρεία, ράπισον αυτού το πρόσωπον, σύντριψον το στόμα του, αγίασον το χέρι σου δι' ενός τοιούτου κτυπήματος. Και εάν σε υπάγουν δι' αυτό εις το δικαστήριον, πήγαινε. Και εάν ζητήση ο δικαστής να σε τιμωρήση, φώναξε με παρρησίαν "Τον εκτύπησα διότι εβλασφήμησε τον Βασιλέα των αγγέλων". Και εάν είναι χρεία διά τούτο να αποθάνης, ο θάνατος διά τοιαύτην αιτίαν μαρτύριον λογίζεται.

The problem with music
by Steve Albini

Whenever I talk to a band who are about to sign with a major label, I always end up thinking of them in a particular context. I imagine a trench, about four feet wide and five feet deep, maybe sixty yards long, filled with runny, decaying shit. I imagine these people, some of them good friends, some of them barely acquaintances, at one end of this trench. I also imagine a faceless industry lackey at the other end holding a fountain pen and a contract waiting to be signed. Nobody can see what's printed on the contract. It's too far away, and besides, the shit stench is making everybody's eyes water. The lackey shouts to everybody that the first one to swim the trench gets to sign the contract. Everybody dives in the trench and they struggle furiously to get to the other end. Two people arrive simultaneously and begin wrestling furiously, clawing each other and dunking each other under the shit. Eventually, one of them capitulates, and there's only one contestant left. He reaches for the pen, but the lackey says "Actually, I think you need a little more development. Swim again, please. Backstroke". And he does of course.
Every major label involved in the hunt for new bands now has on staff a high-profile point man, an "A & R" rep who can present a comfortable face to any prospective band. The initials stand for "Artist and Repertoire" because historically, the A & R staff would select artists to record music that they had also selected, out of an available pool of each. This is still the case, though not openly. These guys are universally young (about the same age as the bands being wooed), and nowadays they always have some obvious underground rock credibility flag they can wave.
Lyle Preslar, former guitarist for Minor Threat, is one of them. Terry Tolkin, former NY independent booking agent and assistant manager at Touch and Go is one of them. Al Smith, former soundman at CBGB is one of them. Mike Gitter, former editor of XXX fanzine and contributor to Rip, Kerrang and other lowbrow rags is one of them. Many of the annoying turds who used to staff college radio stations are in their ranks as well. There are several reasons A & R scouts are always young. The explanation usually copped-to is that the scout will be hip to the current musical "scene." A more important reason is that the bands will intuitively trust someone they think is a peer, and who speaks fondly of the same formative rock and roll experiences. The A & R person is the first person to make contact with the band, and as such is the first person to promise them the moon. Who better to promise them the moon than an idealistic young turk who expects to be calling the shots in a few years, and who has had no previous experience with a big record company? Hell, he's as naive as the band he's duping. When he tells them no one will interfere in their creative process, he probably even believes it. When he sits down with the band for the first time, over a plate of angel hair pasta, he can tell them with all sincerity that when they sign with company X, they're really signing with him and he's on their side. Remember that great gig I saw you at in '85? Didn't we have a blast? By now all rock bands are wise enough to be suspicious of music industry scum. There is a pervasive caricature in popular culture of a portly, middle aged ex-hipster talking a mile-a-minute, using outdated jargon and calling everybody "baby." After meeting "their" A & R guy, the band will say to themselves and everyone else, "He's not like a record company guy at all! He's like one of us." And they will be right. That's one of the reasons he was hired.
These A & R guys are not allowed to write contracts. What they do is present the band with a letter of intent, or "deal memo," which loosely states some terms, and affirms that the band will sign with the label once a contract has been agreed on. The spookiest thing about this harmless sounding little memo, is that it is, for all legal purposes, a binding document. That is, once the band signs it, they are under obligation to conclude a deal with the label. If the label presents them with a contract that the band don't want to sign, all the label has to do is wait. There are a hundred other bands willing to sign the exact same contract, so the label is in a position of strength. These letters never have any terms of expiration, so the band remain bound by the deal memo until a contract is signed, no matter how long that takes. The band cannot sign to another laborer or even put out its own material unless they are released from their agreement, which never happens. Make no mistake about it: once a band has signed a letter of intent, they will either eventually sign a contract that suits the label or they will be destroyed.
One of my favorite bands was held hostage for the better part of two years by a slick young "He's not like a label guy at all," A & R rep, on the basis of such a deal memo. He had failed to come through on any of his promises (something he did with similar effect to another well-known band), and so the band wanted out. Another label expressed interest, but when the A & R man was asked to release the band, he said he would need money or points, or possibly both, before he would consider it. The new label was afraid the price would be too dear, and they said “no thanks”. On the cusp of making their signature album, an excellent band, humiliated, broke up from the stress and the many months of inactivity. There's this band. They're pretty ordinary, but they're also pretty good, so they've attracted some attention. They're signed to a moderate-sized "independent" label owned by a distribution company, and they have another two albums owed to the label. They're a little ambitious. They'd like to get signed by a major label so they can have some security you know, get some good equipment, tour in a proper tour bus -- nothing fancy, just a little reward for all the hard work. To that end, they got a manager. He knows some of the label guys, and he can shop their next project to all the right people. He takes his cut, sure, but it's only 15%, and if he can get them signed then it's money well spent. Anyways, it doesn't cost them anything if it doesn't work. 15% of nothing isn't much! One day an A & R scout calls them, says he's been following them for a while now, and when their manager mentioned them to him, it just "clicked." Would they like to meet with him about the possibility of working out a deal with his label? Wow. Big Break time. They meet the guy, and y'know what -- he's not what they expected from a label guy. He's young and dresses pretty much like the band does. He knows all their favorite bands. He's like one of them. He tells them he wants to go to bat for them, to try to get them everything they want. He says anything is possible with the right attitude.
They conclude the evening by taking home a copy of a deal memo they wrote out and signed on the spot. The A & R guy was full of great ideas, even talked about using a name producer. Butch Vig is out of the question - he wants 100 g's and three points, but they can get Don Fleming for $30,000 plus three points. Even that's a little steep, so maybe they'll go with that guy who used to be in David Letterman's band. He only wants three points. Or they can have just anybody record it (like Warton Tiers, maybe -- cost you 5 or 7 grand) and have Andy Wallace remix it for 4 grand a track plus 2 points. It was a lot to think about. Well, they like this guy and they trust him. Besides, they already signed the deal memo. He must have been serious about wanting them to sign. They break the news to their current label, and the label manager says he wants them to succeed, so they have his blessing. He will need to be compensated, of course, for the remaining albums left on their contract, but he'll work it out with the label himself.
Sub Pop made millions from selling off Nirvana, and Twin Tone hasn't done bad either: 50 grand for the Babes and 60 grand for the Poster Children -- without having to sell a single additional record. It'll be something modest. The new label doesn't mind, so long as it's recoupable out of royalties. Well, they get the final contract, and it's not quite what they expected. They figure it's better to be safe than sorry and they turn it over to a lawyer -- one who says he's experienced in entertainment law and he hammers out a few bugs. They're still not sure about it, but the lawyer says he's seen a lot of contracts, and theirs is pretty good. They'll be great royalty: 13% (less a 1O% packaging deduction). Wasn't it Buffalo Tom that were only getting 12% less 10? Whatever. The old label only wants 50 grand, and no points. Hell, Sub Pop got 3 points when they let Nirvana go. They're signed for four years, with options on each year, for a total of over a million dollars! That's a lot of money in any man's English. The first year's advance alone is $250,000. Just think about it, a quarter million, just for being in a rock band! Their manager thinks it's a great deal, especially the large advance. Besides, he knows a publishing company that will take the band on if they get signed, and even give them an advance of 20 grand, so they'll be making that money too. The manager says publishing is pretty mysterious, and nobody really knows where all the money comes from, but the lawyer can look that contract over too. Hell, it's free money. Their booking agent is excited about the band signing to a major. He says they can maybe average $1,000 or $2,000 a night from now on. That's enough to justify a five week tour, and with tour support, they can use a proper crew, buy some good equipment and even get a tour bus! Buses are pretty expensive, but if you figure in the price of a hotel room for everybody in the band and crew, they're actually about the same cost. Some bands like Therapy? and Sloan and Stereolab use buses on their tours even when they're getting paid only a couple hundred bucks a night, and this tour should earn at least a grand or two every night. It'll be worth it. The band will be more comfortable and will play better. The agent says a band on a major label can get a merchandising company to pay them an advance on T-shirt sales! Ridiculous! There's a gold mine here! The lawyer should look over the merchandising contract, just to be safe. They get drunk at the signing party. Polaroids are taken and everybody looks thrilled. The label picked them up in a limo. They decided to go with the producer who used to be in Letterman's band. He had these technicians come in and tune the drums for them and tweak their amps and guitars. He had a guy bring in a slew of expensive old "vintage" microphones. Boy, were they "warm." He even had a guy come in and check the phase of all the equipment in the control room! Boy, was he professional. He used a bunch of equipment on them and by the end of it they all agreed that it sounded very "punchy," yet "warm." All that hard work paid off. With the help of a video, the album went like hotcakes! They sold a quarter million copies!

USER’S MANUAL
Αφού τη σήμερον ημέρα βγαίνει ο καθείς και αραδιάζει ένα blog (προτιμάω να το αποκαλώ «ηλεκτρονική φωλίτσα»), είπα να κάνω κι εγώ ένα (μη χάσω!). Εδώ βέβαια, έχετε να κάνετε με κάτι πραγματικά καινούριο! Σφύζει από πρωτοτυπία, τόσο σε εμφάνιση, όσο και σε περιεχόμενο. Προσφέρει 2 χρόνια εγγύηση (όχι σαν τα άλλα που προσφέρουν μόνο 1) και είναι και υποαλλεργικό, εγκεκριμένο από τον Ιατρικό Σύλλογο. Παρενέργειες δεν έχουν παρατηρηθεί ως τώρα, αν και η ερευνητική δουλειά επί του ζητήματος συνεχίζεται και πρόκειται να δημοσιευθεί σε μελλοντικό τεύχος του Science.
Μπορεί ο καθένας να γράφει κείμενα και σχόλια σχετικά με όποιο θέμα γουστάρει. Βωμολοχίες, κακεντρέχειες, εκδηλώσεις εμπάθειας, ιεροσυλίες και παντός τύπου εκφάνσεις κακής διάθεσης προς οποιονδήποτε και προς οτιδήποτε είναι θεμιτές, αν όχι απαραίτητες. Έτσι, για να μη νιώθουμε μόνοι στον κόσμο. Θα παρακαλούσα θερμά κάθε κείμενο να συνοδεύεται από τα κατάλληλα references.
Και αφού έθεσα τους κανόνες (το είχα άχτι μια ζωή!), το αφήνω πάνω σας.