Gagarin, 3/6/10

Πληροφορήθηκα την ύπαρξη των Firewater πρόσφατα. Πολύ πρόσφατα. Μια από τις αρκετές καμμένες διαδικτυακές μου βραδιές και ενώ έψαχνα στοιχεία για τους Jesus Lizard, ανακάλυψα πως ένα από τα μέλη του τελευταίου group σχετίζεται με τους Firewater. Περίμενα κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά οι Firewater είναι. Περίμενα αγριότητα, παραμόρφωση και αιμορραγία αυτιών. Αυτό που έλαβα ήταν κάτι αντίθετο, αλλά εξίσου ωραίο. Κάτι που μου θύμισε τη γλυκύτητα, αλλά και την ενεργητικότητα των Calexico, των Violent Femmes και των Gogol Bordello. Δεν άργησα να γνωριστώ με τρία album του συγκροτήματος. Και ήταν λίγες μέρες μετά (!), όταν ένα ωραίο μεσημέρι είδα την αφίσα της συναυλίας σε ένα τοίχο, στο κέντρο της Αθήνας. Λίγα λεπτά αργότερα είχα το εισητήριο στα χέρια μου.
Υπολογίζω πως, τη βραδιά του live, οι παρευρισκόμενοι κυμαίνονταν στους 100. Ίσως βέβαια, κάνω λάθος, γιατί ποτέ δεν ήμουν καλός σε εκτιμήσεις πληθυσμών. Το κλίμα πάντως ήταν άκρως οικογενειακό. Η εμφάνισή των μελών του group άργησε αρκετά, πράγμα που έθεσε σε δοκιμασία τα πόδια μας από την ορθοστασία, τα οπίσθιά μας από το καθισιό στο σκληρό δάπεδο ή τα νεύρα μας από την ανυπομονησία. Επιτέλους όμως, εμφανίστηκαν. Και το κέφι ξεκίνησε! Μαζευτήκαμε σχετικά κοντά στη σκηνή, μετά από παρότρυνση του τραγουδιστή. Είχαμε αρκετό χώρο για χορό και (κάποιοι) το εκμεταλλευτήκαμε δεόντως. Κουνηθήκαμε, ιδρώσαμε, διασκεδάσαμε. Μου άρεσε που ο frontman μας έλεγε πως δεν είναι κακό να χορεύουμε, οπότε θα έπρεπε να χαλαρώσουμε και να αρχίσουμε το κούνημα. Τα δύο encore φανερώνουν την απροθυμία του κόσμου σχετικά με την αποχώρησή τους από το club. Εδώ που τα λέμε, οι δύο ώρες επί σκηνής μας αποζημίωσαν. Είναι όμορφο να έχεις δώσει το προσιτό (ακόμα) ποσό των 20 ευρώ για ένα live και να αποδεικνύεται πως «έβγαλες» τα λεφτά σου με το παραπάνω. Λίγες μέρες πριν είχαμε απολαύσει τους Thievery σε ανοιχτό χώρο, αλλά με 40 ευρώ. Έτσουξε αρκετά, αλλά η αλήθεια είναι πως ούτε για εκείνη τη συναυλία κλαίμε. Θα μπορούσα να γράψω και για εκείνη πολύ καλά λόγια, αλλά είναι γεγονός ότι οι Firewater με συγκίνησαν περισσότερο.
Να τα ξαναπούμε, ρε παιδιά!

Κύτταρο, 30/3/08

Περίμενα πως το club θα είναι ασφυκτικά γεμάτο· τόσο γεμάτο, που ψιλοξενέρωνα με την ιδέα να πάω στη συναυλία. Ήμουν σε mood για λίγο πιο χαλαρή φάση. Ίσως έφταιγε και το γεγονός ότι δεν είχα παρέα για να πω καμιά μαλακία, να περάσει η ώρα. Τελικά όμως, ο χώρος δεν ήταν ενοχλητικά γεμάτος. Υπήρχε ένα αρκετά άνετο σημείο στον εξώστη, το οποίο και καβάτζωσα. Το θετικό του ήταν ότι βρισκόταν κοντά στο μπαρ και κοντά στην κονσόλα. Το αρνητικό του ήταν ότι ήταν πέρασμα, οπότε κάθε λίγο και λιγάκι, περνούσε κάποιος ή κάποια από μπροστά μου, κόβοντάς μου έτσι στιγμιαία τη θέα του συγκροτήματος. Οι Misuse, που εμφανίστηκαν πρώτοι, έπαιξαν πολύ ωραία. Το προηγούμενο βράδυ της συναυλίας έτυχε να δω ένα παλιό μου φίλο ο οποίος μου έδωσε πληροφορίες σχετικά με το συγκεκριμένο group. Ήμουν ήδη θετικά προκατειλλημένος, άρα δεν ήθελα και πολύ για να γουστάρω. Αργότερα, βγήκαν στη σκηνή τα 7 μέλη των Zion, με πολλά έγχορδα, αλλά και εξαιρετικές φωνές που έκαναν τη μεγάλη διαφορά. Ένιωθες ότι ο τραγουδιστής δε χρειάζεται μικρόφωνο! Καταπληκτικός.

Στο τέλος κάθε μακρόσυρτου τραγουδιού ακολουθούσε μακρόσυρτο, ενθουσιώδες χειροκρότημα από το κοινό. Κατά τη διάρκεια των τραγουδιών, άκουγες άτομα από τον κόσμο να «επιπλήττουν» φασαριόζους τύπους, ενώ δεν έλλειψαν και ορισμένα γαμοσταυρίδια σε κάποιους που επέμεναν ακατάπαυστα να το παίζουν παράσιτα. Κλιμάκωση της συναυλίας δεν υπήρξε ιδιαίτερη. Αντίθετα, το μοτίβο ήταν αρκετά όμοιο καθόλη τη διάρκεια των δύο ωρών που το group βρισκόταν μπροστά μας. Όταν ο τραγουδιστής μας αποχαιρέτισε για πρώτη φορά, ελάχιστος κόσμος κουνήθηκε από τη θέση του. Οι Zion δεν άργησαν να ξαναβρεθούν επί σκηνής. Μέσα σε μεγάλο ενθουσιασμό του κοινού, ξεκίνησαν ένα ακόμα τραγούδι κι έφυγαν μετά το τέλος του. Το δεύτερο encore δεν άργησε, επίσης. Από την αρχή όμως, τα πράγματα φαίνονταν ύποπτα. Αντί να πουν ένα ακόμα (σωστό) τραγούδι, ξεκινούν το ‘Hang to each other’! Σαν απαγγελία έμοιαζε! Αντί να μας φτιάξουν με ένα ακόμα από τα περίεργα τραγούδια τους, μας ξενέρωσαν με μια σύγχρονη εκδοχή του ελεεινού ‘Give peace a chance’. Γαμώ το χιππισμό μου, γαμώ! Αυτή ή άθλια φάρα έχει κατακλύσει τον κόσμο! Anyway, σταματάω το κράξιμο γιατί στο τέλος θα αποκομίσετε λάθος εικόνα για ένα live το οποίο ήταν μια χαρά.

Ενημερωτικά: το Μάιο καταφθάνουν εν Ελλάδι οι Shellac και η PJ. Θα το υπενθυμίσω αρκετές ακόμα φορές...

4-way diablo

Πάνε σχεδόν πέντε μήνες από την έκδοση του «4-way Diablo». Είναι σαφώς πιο ήρεμο από οποιοδήποτε άλλο album των Magnet. Οι ακροατές του συγκροτήματος έχουν συνηθίσει στα ουρλιαχτά, στα stonerάδικα riff, και στους στίχους περί ηδονής και space φιλοσοφίας. Εδώ τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Η ενέργεια (ειδικά) του Wyndorf και της υπόλοιπης παρέας του είναι εμφανώς πεσμένη, αλλά μάλλον ηθελημένα πεσμένη. Δίνεται η εντύπωση ότι μετά την περιπέτεια της υγείας του τραγουδιστή, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Και είναι λογικό να έχουν αλλάξει μετά από μια περίοδο αποτοξίνωσης. Δίνεται η εντύπωση ότι αντί ο Wyndorf να ψάχνει τη φάση, ψάχνει τον εαυτό του μέσα στη φάση... Έτσι, προκύπτει ένας δίσκος που απέχει από την αλητεία – αλλά και το ποζεριλίκι – που χαρακτηρίζει όλα τα υπόλοιπα album των Magnet, χωρίς όμως να την ξεχνάει, φέρνοντάς τη στην επιφάνεια όποτε χρειάζεται. Ο δίσκος αποτελεί μια εξαιρετική ροκιά, που κάποιες φορές σε κάνει να ξεχνάς ότι ακούς Monster Magnet.

What kind of monsters have we made?
Our minds have blackened out the sun
We must remember what is real
Oh, please, let's have our love again

Gagarin, 24/2/08

Kill the bass player! Kill both bass players!
Όταν η κουβέντα πηγαίνει στους Girls against Boys, το σχόλιο για τα δύο μπάσα είναι στάνταρ. Ίσως προσπαθούν να αντισταθμίσουν τους, επίσης Νεοϋορκέζους, Sonic Youth, που πολλές φορές παίζουν χωρίς καν μπάσο. Για ένα ακόμα βράδυ, για ένα ακόμα άκουσμα, οι GvsB απέδειξαν ότι πράγματι είναι ένα από τα πιο σέξυ group της αμερικανικής ροκ σκηνής. Αυτό που έγινε δεν ήταν συναυλία, ήταν πάρτυ. Ακόμα πονάει η σπονδυλική μου στήλη από το χορό. Είχαν έρθει ξανά στα μέσα της δεκαετίας του '90. Πάει πολύς καιρός, ε; Ωστόσο δεν έπαιξαν τραγούδια από την πρόσφατη δουλειά τους. Ούτε παρουσίασαν τραγούδια από μια ενδεχόμενη επικείμενη δουλειά. Συνέχισαν τα πράγματα από εκεί που τα είχαν αφήσει. Επέλεξαν τραγούδια από album εκείνης της εποχής (Venus lux., Cruise yourself και House). Ο κόσμος ήταν ενθουσιώδης, με πολλά ουρλιαχτά, stage diving και ζεστά χειροκροτήματα. Προφανώς, έβλεπες μεγάλες ηλικίες στο κοινό, μια και το συγκρότημα μετράει ήδη 20 χρόνια ζωής και παρουσίας. Έβλεπες όμως και πολλές μικρές ηλικίες (με τα "απαραίτητα" trendy τυπάκια), που γνώριζαν μάλιστα τα τραγούδια. Ο Scott McCloud φαίνεται σα να μην έχει μεγαλώσει καθόλου. Η φάτσα του και το στήσιμό του είναι ίδια με αυτά που βλέπαμε στα clipάκια και στις φωτογραφίες των album. Το λέει η καρδιά του και το απέδειξε.
Δεν έχω άλλα να πω. Έπρεπε να βρίσκεστε εκεί.

Κύτταρο, 18/2/08

Δευτέρα βράδυ, με την Αθήνα χιονισμένη. Το Κύτταρο δε θα το χαρακτήριζα γεμάτο. Υπήρχαν ακόμα και γωνιές όπου μπορούσες να χορέψεις (όσο μπορεί να συνοδευτεί η μουσική του Βελιώτη και του Αγγελάκα από χορό). Την προηγούμενη βραδιά, η συναυλία είχε ξαναγίνει, με ακόμα λιγότερο κόσμο, λόγω καιρικών συνθηκών. Από τις λίγες φορές που μαζεύτηκαν περισσότερα άτομα καθημερινή παρά αργία. Anyway, δεν έχει σημασία.

Η συναυλία ξεκίνησε κάπως αργοπορημένα. Οι μουσικοί ήταν ταυτόχρονα υποτονικοί και δυναμικοί, όπως άλλωστε ταιριάζει στο στυλ μουσικής που παίζουν. Ένα βιολί, δύο βιολοντσέλα, ένα laptop και μια φωνή αποτέλεσαν τη σύνθεση του group. Το σκηνικό ήταν minimal, με πέντε λάμπες να φωτίζουν τους πέντε μουσικούς. Σημαντικό ρόλο στο κλίμα έπαιζε η προβολή video, ακριβώς πίσω από τα μέλη του συγκροτήματος. Όλα αυτά τα παρακολουθούσα από τον «εξώστη» του club, καθισμένος χωρίς παρέα, σε ένα από τα τραπεζάκια που διατίθενται. Στο διπλανό τραπέζι, μόνη της κι αυτή, καθόταν η Ελένη, μια κοπέλα που γνώρισα και που μου έδωσε κάποιες πληροφορίες σχετικά με την εμφάνιση της προηγούμενης μέρας. Φανατική του είδους, ταξίδεψε από την Κατερίνη για να παρακολουθήσει και τις δύο εμφανίσεις. Εγώ, με τη σειρά μου, έφευγα για Πάτρα αμέσως μετά το live. Είναι περίεργο που κυνηγάμε εμείς τους καλλιτέχνες, ενώ κανονικά θα έπρεπε να μας κυνηγούν αυτοί. Αυτό βέβαια είναι μια άλλη κουβέντα, αρκετά πονεμένη και πολυδιάστατη…

Διάλειμμα ευτυχώς δεν έγινε. Για σχεδόν δύο ώρες ο Αγγελάκας και η παρέα του έβγαζαν την ψυχή τους επί σκηνής. Όπως πολλές φορές συμβαίνει σε συναυλίες, η κορύφωση έγινε προς το τέλος. Ακούστηκαν, μεταξύ των άλλων, τραγούδια του Χατζηδάκι, του Βαμβακάρη και του Ζαμπέτα, ιδιαιτέρως πειραγμένα (yeah!). Ευχάριστη έκπληξη ήταν το «Χωρίς εμένα» από τις Τρύπες, που το κοινό χειροκρότησε ένθερμα. Όπως λέγαμε και με την Ελένη, σε κάθε συναυλία που συμμετέχει ο Αγελάκας υπάρχει ενθουσιασμός στο άκουσμα τραγουδιών από τις Τρύπες. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι στο set ταίριαζε και το «Επισκέπτες» από τους... Επισκέπτες. Η επιθυμία μου δεν πραγματοποιήθηκε, αλλά δεν πειράζει! Κουβέντα μεταξύ κοινού και Αγγελάκα υπήρχε, αλλά όχι πολύ. Μου φάνηκε παράξενο αυτό, μια και το όλο στήσιμο της φάσης σήκωνε άνετα τέτοιου είδους χαβαλέ. Ωστόσο, κάποια στιγμή, ένας τύπος από το κοινό φώναξε (συγχωρήστε τη χυδαία γλώσσα· δεν είναι προσωπική μου κατάθεση. Εγώ απλά μεταφέρω γεγονότα που «ξεχώρισαν»):

- Αγάπη, ρε μουνιά!

(πολλά γέλια…). Του απαντάει ο Αγγελάκας:

- Είσαι για ψυχολόγο… όλοι μας είμαστε δηλαδή…

(ακόμα περισσότερα γέλια…)

Το κακό της υπόθεσης ήταν το κρύο. Παγώσαμε εκεί μέσα! Το μαγαζί δεν έχει θέρμανση, οπότε εναποθέσαμε τη μόνη μας ελπίδα για ζέστη στη μουσική και στο (ακριβό) ποτό. Προσωπικά, ψιλοκαταστράφηκα, γιατί ένας τύπος από μια διπλανή παρέα, ο Βαγγέλης (να ‘ναι καλά το παιδί), με πλησίασε και μου πρόσφερε μια διόλου ευκαταφρόνητη ποσότητα τσικουδιάς, μέσα σε ένα νεροπότηρο. Ήταν και ευκολόπιωτη, η άτιμη! Σημαντικό καύσιμο, ειδικά όταν ακούς τον Αγγελάκα να τραγουδάει ότι δε θέλει να ‘ναι κρυμμένος θησαυρός…

Δε μπορώ, παρά να τονίσω για μια ακόμα φορά τη στάση του κοινού στο τέλος του live (έχω τραύματα από την Πάτρα). Αμέσως μετά την ολοκλήρωση του «τελευταίου» τραγουδιού, ο Αγγελάκας μάς χαιρετάει απότομα και φεύγει μαζί με τους υπόλοιπους μουσικούς. Κανείς δεν κουνήθηκε απ’ τη θέση του. Υπήρχε διάχυτη στην ατμόσφαιρα του club η σιγουριά ότι το group θα ξαναβγεί στη σκηνή. Έτσι κι έγινε, μετά από δύο (το πολύ) λεπτά, χωρίς μάλιστα να απαιτηθεί ιδιαίτερη παρότρυνση (βλ. παρακάλια) από το κοινό. Το live έκλεισε ολοκληρωτικά μετά από τρία τραγούδια ακόμα. Μια χαρά!

Αν είμαστε καλά μέχρι τότε και αν δεν προτιμήσουμε τη σαρκοφαγία, τα λέμε στους Earthbound...

Baby G

[δεν είναι δική μου έμπνευση· πρόκειται για ελαφρώς αλλαγμένους στίχους τραγουδιού των Magnet]

Διάβασα ένα βιβλίο εκείνη την ημέρα

Μ’ έκανε να αναλογιστώ τη ζωή μου ως τώρα

Φαίνεται πολύ μακρινή

αλλά δε θα την έλεγα και νεκρή

Βλέπω κάνα δυο ονόματα

και τα φαντάσματα αρχίζουν να ‘ρχονται

Τα ‘χα κλειδώσει μακριά

αλλά φαίνεται πως έκοψαν την αναστολή τους

Λοιπόν, άκου τη μουσική

Κάποιοι άνθρωποι ζουν για να θυμούνται το πότε

Αλλά δεν είσαι χώρος αποθήκευσης·

έχεις ζήσει ένα σωρό ζωές μέχρι τότε

Τι να κάνω αν η ανάμνηση γίνει πολύ δυνατή;

Να πάω στην πηγή της ενέργειας

και να διαλέξω ποια πρίζα θα βγάλω

Κοίταξα στον καθρέφτη

και κάποιος εξεράγη

Άνοιξα την τηλεόραση

και κάποιος εξεράγη

Έμαθα να λέω ψέματα

και κάποιος εξεράγη

Έμαθα να ζω αληθινά

και κάποιος εξεράγη

[ΕΚΤΟΣ ΚΛΙΜΑΤΟΣ]

Παράξενη μαγεία. Η αίσθηση του κουρασμένου, του άβολου και του εκτός έδρας αντικαταστάθηκε γρήγορα από τη μέθη της συναναστροφής και της επερχόμενης οικειότητας. Ακόμα πιο μεθυστικά ήταν τα πλατάνια του βουνού και οι απόμακρες φωνές. Σ’ έναν τόπο όπου οι ήχοι και οι μυρωδιές σου φέρνουν στο νου πράγματα γνώριμα, πράγματα όμορφα και άσχημα που έχεις ζήσει παλιά. Εκεί που το ένα ταξίδι ξεκινάει τη στιγμή που το άλλο τελειώνει. Εκεί που η σκιά των δέντρων αποκτάει άλλη διάσταση. Εκεί που η σκιά αποκτάει διπλή έννοια. Εκεί που τα φαντάσματα δεν υπάρχουν, αλλά όλα βοηθούν στο να ξανάρθουν, όσο κι αν δεν έχουν θέση. Ή μήπως έχουν...;
Τελείωσε γρήγορα, όπως οτιδήποτε ωραίο.
Καταδίκη! Γαμημένη αντίστροφη αναλογία ανάμεσα στην ευτυχία και τη διάρκεια.

ΥΓ. Για μια ακόμα φορά, το post αφιερώνεται στο πολιτιστικό camping της Κρήτης (Αστρίτσι, ορεινό Ηράκλειο). Θέλω να πιστεύω πως η έλλειψη σημείων ζωής από τους διοργανωτές οφείλεται στο άκυρο της χρονικής περιόδου. Ας σταματήσω να γίνομαι πιεστικός…