ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ

Κατ’ αρχάς, να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω κανένα όφελος (πέρα από την ψυχαγωγία μου) από το ανέβασμα της παράστασης, ούτε γνωρίζω τα παιδιά που την ανεβάζουν. Ευχαριστήθηκα όμως την παράσταση τόσο πολύ που θα ήθελα να γράψω μερικά σχόλια γι’ αυτήν, ως επί το πλείστον θετικά.
Δεν παραθέτω κανένα στοιχείο σχετικά με την υπόθεση του θεατρικού. Ας είναι ένα είδος έκπληξης για όσους αποφασίσουν να πάνε να τη δουν. Εκείνο που προσωπικά μου έκανε εντύπωση είναι το πόσα πολλά μπορείς να δώσεις σε ένα κοινό, διαθέτοντας λίγα αντικείμενα σε ένα άκρως μινιμαλιστικό σκηνικό. Μου έκανε επίσης εντύπωση ο συνδυασμός χαβαλέ και λυρικότητας. Για να πω βέβαια και την αμαρτία μου, αν η λυρικότητα ήταν λίγο πιο περιορισμένη, η παράσταση θα μου άρεσε περισσότερο. Σε καμία περίπτωση μη νομίσετε ότι πρόκειται για μια κωμωδία, με τη στενή έννοια του όρου. Περισσότερο θα τη χαρακτήριζα σαν μια παράσταση που σε προτρέπει να γελάσεις κατά τη διάρκειά της και να προβληματιστείς γύρω από διάφορα θέματα μετά το τέλος της. Όλα αυτά, μέσα από αρκετή δόση αυτοσχεδιασμού, αλλά και μέσα από αρκετή φυσικότητα των ηθοποιών. Σε πολλά σημεία της παράστασης μου δόθηκε η εικόνα ότι τα παιδιά επί σκηνής και επί καθημερινότητας μιλάνε με τον ίδιο τρόπο. Φυσικά, σίγουρος δε μπορώ να είμαι για τίποτα, αλλά έτσι βίωσα το ταξίδι αυτής της παράστασης.
Όλα καλά, λοιπόν, εκτός από ένα στοιχείο που έγειρε λίγο τη ζυγαριά προς τη μεριά του αρνητικού (χωρίς φυσικά να καταφέρει να αλλοιώσει τη γενική θετικότατη εικόνα). Υπάρχει εδώ και χρόνια στο χώρο του θεάτρου αυτή η τάση «διαδραστικότητας» ανάμεσα στους ηθοποιούς και στο κοινό. Δεν είναι άσχημη ιδέα, αλλά κάποιες φορές καταντάει λίγο εκβιαστική, εκ μέρους των ηθοποιών. Κατανοώ ότι για να ξεκινήσει μια αλληλεπίδραση τέτοιου είδους θα πρέπει οι ηθοποιοί να κάνουν το πρώτο βήμα. Οφείλουν όμως να έχουν επαρκώς ευαίσθητες κεραίες προκειμένου να καταλάβουν κατά πόσο το κοινό που έχουν απέναντί τους είναι «ζεστό» σε μια τέτοια κίνηση. Προσωπικά, έχω βρεθεί σε στιγμές που αυτό το παιχνίδι μου άρεσε, ενώ άλλες φορές έχω νιώσει κάπως άβολα. Κουβεντιάζοντας μάλιστα το θέμα με ένα φίλο χάρηκα που άκουσα την ίδια άποψη (υπάρχουν κι άλλοι κομπλεξικοί σε αυτόν τον κόσμο, δεν είμαι μόνος μου). Πάντως, για να μη δημιουργηθούν παρεξηγήσεις και δισταγμοί έχω να πω ότι οι στιγμές «διαδραστικότητας» ήταν ελάχιστες. Η παράσταση, δηλαδή, πλησιάζει πολύ περισσότερα σε αυτό που παραδοσιακά έχουμε στο νου μας ως θέατρο.
Δε θέλω να επεκτείνω την κριτική μου. Θεωρώ πως τα λίγα στοιχεία μπορούν να κεντρίσουν περισσότερο ενδιαφέρον και περιέργεια από τα πολλά.
Το άκουσμα της λέξης «Κατσαρίδα» πάντα κατέληγε σε εκείνη τη δεξαμενή του μυαλού μου που έχει ταμπέλα «ΑΡΝΗΤΙΚΑ». Αυτό, προφανώς, είναι απόρροια της εντομολογικής προσέγγισης που συνήθως κάνω στη λέξη. Τολμάω να πω ότι μετά την παρακολούθηση της υπέροχης παράστασης, το άκουσμα της συγκεκριμένης λέξης μου χαρίζει αρκετές θετικές αποχρώσεις. Όπως και να ‘χει, εγώ θα εξακολουθήσω να υιοθετώ τη μέθοδο της παντόφλας κάθε φορά που αντικρίζω εκπρόσωπο του σιχαμένου αυτού είδους στο ζωτικό μου χώρο.

ΥΓ. Είναι γνωστό ότι τα εντομοκτόνα είναι βλαβερά για την υγεία μας. Ο ψεκασμός των χώρων στους οποίους ζούμε με τα χημικά αυτά προϊόντα αποτελεί, μάλλον, ατόπημα. Επίσης, είναι γνωστό ότι αυτές οι καριόλες οι κατσαρίδες είναι γρήγορες και τρυπώνουν όπου μπορείς να φανταστείς, τη στιγμή που ανάβεις το φως στο δωμάτιο. Τα δύο παραπάνω στοιχεία δίνουν την εντύπωση ότι είμαστε άοπλοι απέναντι στα έντομα αυτά. Κι όμως, υπάρχει ένα ημίμετρο που κάνει αρκετά καλή δουλειά. Δεν καταφέρνει να απαλλάξει τα σπίτια μας από τις κατσαρίδες (τίποτα δε μπορεί, μην το ψάχνετε), δεν καταφέρνει να διακόψει τις επαφές μας με αυτές, αλλά κάνει εμάς πολύ πιο δυνατούς και αυτές πολύ πιο αδύνατες, όταν πραγματοποιηθεί ανεπιθύμητη συνάντηση σε κάποιο χώρο. Ακούει στο όνομα «Φωτιστικό οινόπνευμα». Μπορείτε φυσικά, να χρησιμοποιήσετε και καθαρό οινόπνευμα, αλλά κάτι τέτοιο θα αποτελούσε ύψιστη βλακεία, αν αναλογιστεί κανείς το κόστος του. Το φωτιστικό οινόπνευμα λοιπόν, είναι αβλαβές, δε λερώνει (εκτός αν πέσει σε πολύ ειδικές επιφάνειες), δεν παραμένει στα σημεία όπου πέφτει (κοινώς, εξατμίζεται) και αποτελεί κάτι που απεχθάνονται οι κατσαρίδες. Αν βρέξεις μια κατσαρίδα με οινόπνευμα, η τύπισσα φρικάρει τελείως! Ακόμα κι αν έχει τρυπώσει κάπου όπου η παντόφλα δε φτάνει, το οινόπνευμα μπορεί να φτάσει. Στην επαφή της με το υγρό αυτό η κατσαρίδα βγαίνει πανικόβλητη από το προσωρινό της καταφύγιο, τρικλίζοντας! Είναι η θεϊκή εκείνη στιγμή όπου οι συσχετισμοί δυνάμεων ανατρέπονται και πλέον ξέρεις ότι είσαι ο νικητής (με τη βοήθεια βέβαια και της παντόφλας). Η όλη διαδικασία δύναται να σε απαλλάξει από καταστάσεις του στυλ «δεν υπάρχει περίπτωση να κοιμηθώ σε αυτό το δωμάτιο επειδή μπήκε μια κατσαρίδα και δε μπορώ να τη βγάλω από ‘κει που χώθηκε!». Η λύση είναι δοκιμασμένη και είναι αυτονόητο πως η καλύτερη συσκευασία φωτιστικού οινοπνεύματος για την επίτευξη των επιθυμητών αποτελεσμάτων είναι η μαλακή πλαστική φιάλη που μπορεί να πιεστεί και να αλλάξει σχήμα, εκσφενδονίζοντας το μπλε-πράσινο υγρό προς το στόχο-μελλοντικό θύμα. Κουράγιο λοιπόν, στον πόλεμο που καλά κρατεί! Σε λίγους μήνες οι κουφάλες επιστρέφουν στη ζωή μας! Destroy, oh boy!