Gagarin, 3/6/10

Πληροφορήθηκα την ύπαρξη των Firewater πρόσφατα. Πολύ πρόσφατα. Μια από τις αρκετές καμμένες διαδικτυακές μου βραδιές και ενώ έψαχνα στοιχεία για τους Jesus Lizard, ανακάλυψα πως ένα από τα μέλη του τελευταίου group σχετίζεται με τους Firewater. Περίμενα κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά οι Firewater είναι. Περίμενα αγριότητα, παραμόρφωση και αιμορραγία αυτιών. Αυτό που έλαβα ήταν κάτι αντίθετο, αλλά εξίσου ωραίο. Κάτι που μου θύμισε τη γλυκύτητα, αλλά και την ενεργητικότητα των Calexico, των Violent Femmes και των Gogol Bordello. Δεν άργησα να γνωριστώ με τρία album του συγκροτήματος. Και ήταν λίγες μέρες μετά (!), όταν ένα ωραίο μεσημέρι είδα την αφίσα της συναυλίας σε ένα τοίχο, στο κέντρο της Αθήνας. Λίγα λεπτά αργότερα είχα το εισητήριο στα χέρια μου.
Υπολογίζω πως, τη βραδιά του live, οι παρευρισκόμενοι κυμαίνονταν στους 100. Ίσως βέβαια, κάνω λάθος, γιατί ποτέ δεν ήμουν καλός σε εκτιμήσεις πληθυσμών. Το κλίμα πάντως ήταν άκρως οικογενειακό. Η εμφάνισή των μελών του group άργησε αρκετά, πράγμα που έθεσε σε δοκιμασία τα πόδια μας από την ορθοστασία, τα οπίσθιά μας από το καθισιό στο σκληρό δάπεδο ή τα νεύρα μας από την ανυπομονησία. Επιτέλους όμως, εμφανίστηκαν. Και το κέφι ξεκίνησε! Μαζευτήκαμε σχετικά κοντά στη σκηνή, μετά από παρότρυνση του τραγουδιστή. Είχαμε αρκετό χώρο για χορό και (κάποιοι) το εκμεταλλευτήκαμε δεόντως. Κουνηθήκαμε, ιδρώσαμε, διασκεδάσαμε. Μου άρεσε που ο frontman μας έλεγε πως δεν είναι κακό να χορεύουμε, οπότε θα έπρεπε να χαλαρώσουμε και να αρχίσουμε το κούνημα. Τα δύο encore φανερώνουν την απροθυμία του κόσμου σχετικά με την αποχώρησή τους από το club. Εδώ που τα λέμε, οι δύο ώρες επί σκηνής μας αποζημίωσαν. Είναι όμορφο να έχεις δώσει το προσιτό (ακόμα) ποσό των 20 ευρώ για ένα live και να αποδεικνύεται πως «έβγαλες» τα λεφτά σου με το παραπάνω. Λίγες μέρες πριν είχαμε απολαύσει τους Thievery σε ανοιχτό χώρο, αλλά με 40 ευρώ. Έτσουξε αρκετά, αλλά η αλήθεια είναι πως ούτε για εκείνη τη συναυλία κλαίμε. Θα μπορούσα να γράψω και για εκείνη πολύ καλά λόγια, αλλά είναι γεγονός ότι οι Firewater με συγκίνησαν περισσότερο.
Να τα ξαναπούμε, ρε παιδιά!