Ο χρόνος είναι στο χειμώνα, ο νους στο καλοκαίρι…

Για μια ακόμα φορά φέτος, βρέθηκα τον Αύγουστο στην Κρήτη, μαζί με ένα φιλαράκι. Εντελώς τυχαία, πέσαμε πάνω σε μια αφίσα σχετικά με ένα Πολιτιστικό Φεστιβάλ στα ορεινά του νομού Ηρακλείου. Ως επί το πλείστον, θεατρικές και μουσικές ομάδες προερχόμενες από ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας μαζεύονται εκεί και παρουσιάζουν σχεδόν κάθε βράδυ τις δουλειές τους. Αλλά και τα βράδια που κάτι τέτοιο δε συμβαίνει, συμβαίνουν άλλα όμορφα πράγματα. Ο κόσμος που συγκεντρώνεται εκεί δεν ανήκει υποχρεωτικά σε κάποια πολιτιστική ομάδα. Όλοι μένουν σε σκηνές, στημένες σε μια μεγάλη ακτίνα γύρω από τον κύριο τόπο συνάθροισης. Όλοι, όσο είναι δυνατό, συμμετέχουν σε εργασίες που απαιτούνται για τη συντήρηση του υπαίθριου χώρου, αλλά και του ίδιου του Φεστιβάλ. Για διάφορους λόγους, κάναμε με το φιλαράκι μου μόνο δυο διανυκτερεύσεις, πράγμα που σημαίνει πως δεν προλάβαμε να δούμε αρκετά, ώστε να ‘χουμε μια πιο ευρεία άποψη για ό,τι συμβαίνει εκεί. Προλάβαμε όμως να περάσουμε πολύ ωραία, έστω κι αυτό το λίγο χρόνο που καθίσαμε. Γνωρίσαμε, μιλήσαμε, ακούσαμε, γελάσαμε, θυμηθήκαμε, ξεφύγαμε. Και όλα αυτά απέχοντας πολύ από την κλασική δομή των καλοκαιρινών διακοπών «κλείσε-έλα-φάε-πιες-κολύμπα-σκάσ’τα-φύγε». Δοκιμάσαμε λιγάκι στην πράξη και υπό ένα χαλαρό κλίμα την έννοια της αυτοδιαχείρισης. Αυτή τη σακατεμένη έννοια που είναι τόσο εύκολη στα λόγια και ενίοτε τόσο ζόρικη στην πράξη.
Δεν προσπαθώ να διαφημίσω κάτι. Ο μόνος λόγος που τα γράφω είναι η προσπάθειά μου να έρθω σε επικοινωνία με άτομα σχετιζόμενα με τη διοργάνωση του Φεστιβάλ. Αν ξέρετε κάτι, βοηθείστε!